Έλα στη θέση μου και να έρθω εγώ στη δική σου

  Όπως είναι γνωστό η χρυσή αυγή μέσα σε λίγους μήνες στο κοινοβούλιο κατάφερε να διαπράξει μεγάλο αριθμό εξωκοινοβουλευτικών παρανομιών με αποτέλεσμα την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Αν λοιπόν κάποιος μου άφηνε σε ένα τραπέζι φακέλους με όλες τις βιαιοπραγίες της χρυσής αυγής ώστε να διαλέξω ποια με άγγιξε πιο πολύ, θα διάλεγα αμέσως αμέσως αυτόν με τα γεγονότα στο θέατρο 'Χυτήριο'. Δύο θα ήταν η λόγοι αυτής της επιλογής μου: Αφενός γιατί σπουδάζω θεατρολογία και αφετέρου και κυρίως γιατί οι χρυσαυγίτες επέδειξαν με κάθε τρόπο την ομοφοβία τους και λεκτικά και με βιαιοπραγία. Ένιωσα δηλαδή να υποτιμάται και η παιδεία μου και η φύση μου με τον πιο ταπεινωτικό τρόπο που θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ και όσο να 'ναι δύσκολα μπορεί να δεχτεί κάποιος να του γίνει αυτό
  Εύλογα όμως θα μπορούσε να ισχυριστεί μια γυναίκα ή ένας αλλοδαπός ή ένας αριστερός ότι έχουν υποστεί κλάσης πιο υποτιμητικές συμπεριφορές απο τους χρυσαυγίτες από το να εμποδίσουν μια παράσταση και να δείρουν μια ''λούγκρα''. Ο ξυλοδαρμός της Κανέλη και της Δούρου ήταν η πιο χυδαία αμφισβήτηση των δικαιωμάτων της γυναίκας εδώ και δεκαετίες, οι απειλές και τα μαχαιρώματα των μεταναστών φτύνανε κατ' εξακολούθηση τη σημασία της ζωής και της αξιοπρέπειας, ενώ οι τραμπουκισμοί σε βάρος των αριστερών φέρνουν μυρωδιές από επταετία. Βέβαια όσο πιο πολλά είναι τα λόγια των αναξιοπαθούντων για το μέγεθος των παθών τους άλλο τόσο πιο λιγοστές είναι οι αντιδράσεις των μεν όταν ο ίδιος δράστης κάνει τα ίδια απλώς σε άλλα θύματα. Γιατί , μεταξύ μας τώρα, το έχουμε και λίγο στη νοοτροπία μας να το παίζουμε λίγο θύματα και άμα μας τύχει κιόλας και η συγκυρία, όσο να 'ναι, την Επίδαυρο την έχουμε πρόχειρη. Όποιος όμως και αν μαζέψει τους πιο πολλούς πόντους σε αυτό τον άτυπο διαγωνισμό βασανισμένων η πραγματικότητα παραμένει ως έχει: η χρυσή αυγή συνεχίζει αυτά που κάνει ανενόχλητη, χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό και νομικό κόστος
 Και πλέον είναι κάτι πολύ παραπάνω από φανερό ότι καμία κοινωνική ή θεσμική ομάδα δεν μπορεί από μόνη της να την αντιμετωπίσει. Ούτε τα κανάλια, ούτε τα κόμματα, ούτε οι γυναίκες, ούτε η ΛΟΑΔ κοινότητα, ούτε οι λαθρομετανάστες. Κανείς απολύτως. Και ο λόγος είναι πολύ απλός έως και απλοϊκός. Καμία κοινωνική ομάδα δεν έχει τη μιλιταριστική δομή που έχει η χρυσή αυγή και τόσο σκληροπυρηνικούς οπαδούς να μένουν προσηλωμένοι στο στόχο του κόμματος. Ακόμα και αν κάποιοι παρευρισκόμενοι  καταφέρουν να υψώσουν ανάστημα  για να τους εμποδίσουν από το πουθενά θα εμφανιστούν και άλλοι και από πέντε γίνονται εκατόνπεντε και οπότε εν τέλει τις τρώνε και από πάνω αυτοί που τους πήγαν κόντρα ή αναγκάζονται να σωπάσουν και αυτοί. Ακόμα και το κράτος είτε εσκεμμένα είτε λόγω αδυναμίας ανάληψης δυναμικής πρωτοβουλία μένει απλός παρατηρητής ή στην καλύτερη προσέχει να μην υπάρξουν νεκροί. Οι πολιτικοί δεν τολμάνε να τους αγγίξουν φοβούμενοι το πολιτικό κόστος μιας τέτοιας ολομέτωπης σύγκρουσης, οι αστυνομικοί ακόμα και αν τους συλλάβουν θα αναγκαστούν να τους αφήσουν ελεύθερους και οι δε δικαστικοί ,όσοι δεν αυτο'ι'κανοποιούνται ιδεολογικά , είναι δεμένοι από το νόμο περί ασυλίας. Και έτσι δρουν ανενόχλητοι στο πολιτικό παρασκήνιο χωρίς κανέναν αξιόλογο αντίπαλο.
 Όμως η απουσία μιας ισοδύναμης σε δύναμη αυτοτελούς κοινωνικής ομάδας δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει και η δυνατότητα η χρυσή αυγή να αναχαιτιστεί. Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι η χρυσή αυγή να χάσει την ευρεία για άκρα ακροδεξιό κόμμα λαϊκή αποδοχή και να εκτεθεί δημόσια το πραγματικό της πρόσωπο, αυτό της εγκληματικής οργάνωσης. Και αυτό δεν μπορεί να το κάνει ένας ή η ομάδα από την οποία προέρχεται γιατί θα χάσει καθώς η χρυσή αυγή μπορεί να στρέψει μια άλλη ομάδα εναντίον του (πχ πόσοι από σας είπατε για το χαστούκι Κανέλλη, ''καλά της έκανε της λεσβίας'' ή για τους μετανάστες ''άντε να ξεβρομίσει σιγά σιγά ο τόπος''). Ο μόνος τρόπος είναι να δημιουργηθεί μια κοινή συνισταμένη δυνάμεων από ομάδες που θα στοχεύσουν από κοινού κατά της χρυσής αυγής. Τότε μόνο θα αποδοκιμαστεί με επιτυχία και μαζικά η χρυσή αυγή για να πάρει τη θέση του περιθωρίου, εκεί δηλαδή που της αξίζει.
  Καλή όμως και εύκολη η θεωρία, δε λύνει όμως το θέμα της πράξης, το πως ακριβώς θα επιτευχθεί αυτό. Και δυστυχώς η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν έτοιμες-προτηγανισμένες λύσεις που θα ενώσει όλης της γης τους κολασμένους. Αυτό όμως που μπορεί και πρέπει να ειπωθεί είναι τι είναι αυτό που δεν έχει επιτρέψει μέχρι τώρα να γίνει τέτοιου είδους κινητοποίηση στο βαθμό που χρειάζεται. Και ο λόγος είναι ότι λείπει στις συνειδήσεις μας η έννοια της ευρείας συλλογικότητας. Δεν μπορούμε ή μάλλον καλύτερα δε θέλουμε να αναγνωρίσουμε στους άλλους κοινούς στόχους. Δρούμε κυρίως ατομικά και ανταγωνιστικά ακόμα και σε επίπεδο ομάδας. Όσο καιρό λοιπόν δεν έρχομαι εγώ στη θέση σου και εσύ στη δική μου βλέποντας το κοινό συμφέρον μας για δημοκρατία, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα που θα κάνει τη διαφορά για να φρεναριστεί η χρυσή αυγή. Και αυτός ο καιρός θα πάει προς όφελος αυτού του κόμματος. Ωστόσο όλοι μας ξέρουμε ότι καθόλου χρόνος δεν έχει μείνει πια για χάσιμο πόσο μάλλον για να τον δίνουμε σε τέτοιου είδους ανθρώπους.
  Σε όλες τις σχέσεις μας έρχεται η στιγμή που πρέπει να αποδείξουμε την αγάπη μας σε όποιον την τάζουμε. Έτσι λοιπόν και τώρα ο καιρός έχει φτάσει και ο καθένας πρέπει να κάνει τον απολογισμό του και να δείξει την αφοσίωσή του στις δημοκρατικές αξίες του. Και δεν εννοώ αφοσίωση σε όσους μέσα από τη δημοκρατία μας έφτασαν εδώ που είμαστε. Αυτά τα δύο, δημοκρατία και οι κυβερνώντες αποτελούν δύο πράγματα που δεν πρέπει να συγχέονται. Έτσι λοιπόν όποιος αποφασίσει ότι αξίζει να αγωνιστεί για τη δημοκρατία θα πρέπει επίσης να καταλάβει και το ότι σε έναν τέτοιο ''πόλεμο'' δεν έχουμε πολυτέλειες να απορρίπτουμε έτσι εύκολα πιθανούς συμμάχους. Γιατί ισχύει και εδώ αυτό που είπε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος για τη δική τους επανάσταση κατά της τότε αποικιοκρατούσας Αγγλίας ''συμμαχία ή θάνατος''. Ή οργανωμένα θα αποτρέψουμε το οργανωμένο έγκλημα της χρυσής αυγής ή άτακτα θα πέφτει ο ένας μετά τον άλλον μέχρι να γίνει όλη η Ελλάδα μαύρη και μουγκή