Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Επιστρέφοντας and still feeling numb (damn)

Έψαξα και δεν βρήκα. Θέλησα και χάθηκα περισσότερο παρά πέτυχα να ξεκαθαρίσω. Ίσως αυτά είναι λίγα από τα όσα μεσολάβησαν όοοολο αυτό το διάστημα που έλειψε από αυτό το blog. Τώρα γιατί σταμάτησα θα ρωτήσει κανείς αλλά και γιατί ξαναγράφω. Λίγο το ότι ένιωθα λίγο ''βιασμένος'' όταν παραβιάσθηκε έτσι  αυτό μικρό αλλά πολύτιμο κρυσφύγετο έκφρασης και λίγο το ότι άρχισα να βουτάω τα χέρια μου μέσα στα χρώματα και να ψάχνω κάτι δημιουργικό σε αυτή τη παντέρμη ζωή, λίγο κάποια προσωπικά που ένιωσα να με αποτρέπουν από το να γράψω με όρεξη. Ε να βάλτα όλα μαζί και έχεις μια μακρόχρονη απουσία από το sport του blogging (άπειρη επιτυχία). Και ναι δεν μπόρεσα να περιγράψω ούτε πως ένιωσα όταν χώρισα ούτε όταν έχασα και ύστερα ξαναβρήκα έναν πολύτιμο φίλο ούτε και πως το νιώθω που βλέπω κάποιους άλλους να μπαίνουν και κάποιους άλλους να βγαίνουν. Γενικά είμαι σε φάση που αναζητώ ισορροπία σε ένα σκοινί του οποίου δεν ξέρω την κατεύθυνση και συν τοις άλλοις ένιωσα ότι δεν μπορώ να καταγράψω κάτι αφού μέσα μου τα συναισθήματα εξελίσσονταν με μία περίεργη/ανεξήγητη  διεργασία.

Πατάω και δεν ξέρω που βρίσκομαι αλλά μου αρέσει. Θέλω τον αέρα να με χτυπάει και να το νιώθω έχοντας κλειστά τα μάτια και να νιώθω αυτή την  ιδιότυπη ελευθερία. Άλλωστε αν δεν κάνεις αβέβαια βήματα και αναζητήσεις δεν μπορείς να βρεις τίποτα μέσα στον κλειστό και ασφυκτικό χώρο του σπιτιού σου (άσε δε που με την εμφάνιση στο χώρο της αεροπορίας της air μπαχάλ είναι πιθανό να πέσει και αεροπλάνο πάνω σου εκεί που κάθεσαι αμέριμνος στο sweet home). Και αν με λίγα λόγια δεν ξέρω τι μου γίνεται, δεν βρίσκω κάποιο σιγουράκι να με ξεμπερδέψει στο πολύ εύκολο, τουλάχιστον έχω νιώσει περισσότερο έτσι τον εαυτό μου. Είμαι πιο σίγουρος για τις δυνάμεις μου και αισιόδοξος και πιο ''θρασύς'' στο να διεκδικήσω τη θέση μου. Παράδοξο-ασυνάρτητο; Ίσα ίσα δεν θα το χαρακτήριζα έτσι αλλά το αντίθετο. Το γεγονός ότι είμαι αβέβαιος για το τι θέλω και το που μπορώ να καταλήξω με κάνει πιο έτοιμο να κάνω βήμα ή και άλμα για να βρεθώ κάπου αλλού, να πάω πιο πέρα και ταυτόχρονα πιο μέσα στον εαυτό μου.

 Γνωρίζω την άγνοιά μου, είμαι πλήρως συμβιβασμένος με αυτή αλλά δεν είμαι διατεθειμένος να την αφήσω στο να μην μάθω. Θέλω να γνωρίσω και να νιώσω το δυνατόν περισσότερο. Και στο κάτω κάτω, αυτό είναι ίσως αυτό που δεν μπορώ να περιγράψω. Ίσως αυτή η συνειδητοποίηση αυτού του μικρούς μέρους του εαυτού μου να χρειαζόταν για να με πιάσει να ξαναγράψω εδώ. Σαν Περσέας αλλά και ταυτόχρονα ως real me. Αρκετά πιθανό. Δεν ξέρω θα δείξει και ελπίζω για αυτό

Με την ανησυχία ενός ανθρώπου που αναπνέει
καλώς σας βρήκα ξανά :)

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Αναλύοντας σκυλάδικα υπό ένα βαθύτερο βλέμμα



Με αφορμή την κρίση σκυλίασης ενός φίλου μου, είπα να συμπληρώσω 2 άσματα με το απόκρυφο νόημά τους ή τονίζονας τις ενδότερες σκέψεις του ερμηνευτή (ο θεός και τρελός παπάς να τον βαπτίσουν) που η ταξική λογοκρισία επιβάλλει στο λαϊκό αυτό άνθρωπο να μην εκφράσει

Άσμα 1

                         

Ξέρω περιμένεις να ακούσεις
 Καλα να εισαι και όπου να σαι 
Αυτο μας τελείωσε λυπάμαι,τρελαίνομαι 

Δεν λέω όπου να σαι, γιατί είμαι σίγουρος ότι καίγεσαι στην κόλαση

και τρελαίνομαι που έχεις ακόμα τις καλές μου γόβες

Ξέρω περιμενες ν ακούσεις
 Καλη καρδιά,να μας θυμάσαι
 Τις νύχτες όμως δεν κοιμάμαι 

καλή καρδιά; μάλλον καλό καρδιακό μαλάκα και θα περιμένω τα βράδια να ακούσω το ασθενοφόρο που θα σε μεταφέρει

Και σου εύχομαι 
Χειρότερη να ειναι η καθε σου ημέρα
 Χειρότερα να ζεις καθε στιγμη μαζι της
 Χειρότερη ζωή απο εδω κ πέρα 

1) δεν σου εύχομαι, σε καταριέμαι από τα βάθη της καρδιάς μου σχίζοντας κούκλες βουντού
2) αλλά και πάλι είμαι σίγουρος ότι όλα θα σου πάνε στράφι γιατί είσαι πέρα για πέρα ανίκανος

 πως περνούσαμε Θελω να συζητας μαζι της

αλλά αν έχεις αξιοπρέπεια δε θα το κάνεις γιατί θα γίνεις ρεζίλι κρυουλιάρη, που νομίζεις ότι είσαι και ...killer στο κρεβάτι

Άσμα 2


Η αγαπη ένα τρενο που το χασαμε και ενα αστειο που ποτε μας δεν γελασαμε,πηρα δυναμη και ειπα να τελειωσουμε,απ αυτην την καταδικη να γλιτώσουμε.

More Lyrics at http://stixoi.org
Η αγαπη ένα τρενο που το χασαμε και ενα αστειο που ποτε μας δεν γελασαμε,πηρα δυναμη και ειπα να τελειωσουμε,απ αυτην την καταδικη να γλιτώσουμε.

More Lyrics at http://stixoi.org


 Η αγαπη ένα τρενο που το χασαμε

γιατί κάποιος πέρα το ότι άργησε 3 ώρες να ξυπνήσει, είχε και τη φαεινή ιδέα να κόψει από μόνος του δρόμο

και ενα αστειο που ποτε μας δεν γελασαμε
  πηρα δυναμη και ειπα να τελειωσουμε
απ αυτην την καταδικη να γλιτώσουμε.

η σύνταξη και το νόημα δεν μου βγαίνουμε οπότε είπα να πω 5 random πράγματα με τα οποία θα ακουστώ υπεράνω (ήσουν τόσο τραγικός που ούτε να γελάσω δεν μπορώ), και ανεξάρτητη (άσχετο το ότι εσύ με χώρισες και εγώ είμαι στα πατώματα σαν επιληπτικό ψάρι με το τηλέφωνο πέρνοντάς 1000στή φορά μόνο για αυτό το 24ώρο)

Τι σε πιάνει και με ψαχνεις και τρελαινεσαι

γιατί μάλλον θα πήρε πολύ στα σοβαρά ότι είμαι στο Σούνιο ζωσμένη με βενζίνη και και υγραέριο μαζί με τη μάνα σου

πως τελειωσαμε μια για παντα δεν το δεχεσαι

τι σε πιανει και με ψαχνεις στα τηλεφωνα

και εσύ ρε μωρό μου, μόλις μια μέρα μου έκοψε ο ΟΤΕ τη γραμμή μέχρι να του πληρώσω τα 5-6 χιλιάρικα και πανικοβλήθηκες

σβησε με απ την ζωη σου σαν να πεθανα

 μαζί και τη μητέρα σου, πράγμα που μπορεί να αποφευχθεί αν γυρίσεις πίσω μου γονυπετής ώστε να μπορέσω ΕΓΩ να σε χωρίσω




Η αγαπη ένα τρενο που το χασαμε και ενα αστειο που ποτε μας δεν γελασαμε,πηρα δυναμη και ειπα να τελειωσουμε,απ αυτην την καταδικη να γλιτώσουμε.

More Lyrics at http://stixoi.org

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Αυγουστίνος Δημητρίου


Με αφορμή αυτή την είδηση http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/35456 έγραψα αυτή τη φανταστική επιστολή για ένα αληθινό γεγονός 

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας,

  σας παρακαλώ να δεχθείτε την προσφυγή μου σε σας  σαν ειλικρινή κατάθεση ενός γιου προς τον πατέρα του. Γιατί τέτοια είναι η φήμη σας και η προσφορά σας στη δημοκρατία ανά περιόδους που έχω μεγάλες ελπίδες πως και εδώ για χάρη της θα με ακούσετε. Άλλωστε δε θα πρέπει να ξεχνάτε, κύριε Πρόεδρε, πως η δόξα ενός μεγάλου ανθρώπου δεν κρίνονται μόνο σε συγκεκριμένες και διάσημες πράξεις του αλλά συνολικά από κάθε μία από τις περιστάσεις της ζωής του. Και είναι αληθινά πολύ κρίμα ένας πολίτης, όπως εσείς, να επιτρέψετε επί Προεδρίας να αποκτήσετε αρνητικά σχόλια που θα εκτοπίσουν από την ιστορία σας τα αξιέπαινα στοιχεία. Μόνος τρόπος για να αποφευχθεί αυτή η πραγματικά δυσάρεστη τροπή στην πολιτική σας πορεία, είναι να ακούσετε προσεκτικά τα ακόλουθα να κρίνετε και αναλόγως να πράξετε.

  Πριν από λίγες μέρες βγήκε η δικαστική απόφαση στην υπόθεση του ξυλοδαρμού του Κύπριου φοιτητή Αυγουστίνου Δημητρίου το βράδυ της δεκάτης εβδόμης Νοεμβρίου 2006. Σύμφωνα με την απόφαση αυτή οι 6 από τους 8 κατηγορούμενους αστυνομικούς αθωώθηκαν ενώ οι άλλοι 2 ,που κρίθηκαν ένοχοι, καταδικάστηκαν σε σχεδόν αμελητέες ποινές. Δηλαδή το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης αφενός αγνόησε προκλητικότατα εντελώς την απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης στις 16 Δεκεμβρίου 2008 που είχε αποφασίσει την ενοχή και των οκτώ κατηγορούμενων αστυνομικών. Αφετέρου όμως πράξανε σαν μην έλαβαν γνώση το οπτικοακουστικό υλικό από τις κάμερες που κατέγραψαν το συμβάν και τους αυτόπτες μάρτυρες που κατάθεσαν ενώπιον του δικαστηρίου.

  Και σας ρωτάω, κύριε Πρόεδρε, αν μπορείτε να μου κατονομάσετε έστω έναν, με στοιχειώδες αίσθημα δικαίου και αμεροληψίας, που δε θα καταδίκαζε τον οποιοδήποτε με αυτά τα ενοχοποιητικά στοιχεία, με την ήδη υπάρχουσα καταδικαστική απόφαση του δικαστηρίου και με τη συμφωνία της κοινής γνώμης. Και επειδή είμαι σίγουρος ότι ήδη γνωρίζετε πως κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό να ζητηθεί από τον οποιοδήποτε σύννομο πολίτη, διαμαρτύρομαι ∙ διότι δεν καταδικάστηκαν οι 8 αστυνομικοί όπως θα έπρεπε, με βάση τους ελληνικούς νόμους και από άτομα που υπότιθεται ότι τους επίστανται αλλά επετράπη μια τέτοια εξέλιξη. Ωστόσο τέτοιου είδους αμέλειες επιφέρουν πάρα πολύ σοβαρές επιπτώσεις, τις οποίες έχουμε μόλις και μετά βίας βιώσει ένα μικρό μέρος

  Κύριε Πρόεδρε, γνωρίζετε πάρα πολύ καλά ότι δεν μας δικαιολογείται πλέον να μένουμε απαθείς μπροστά σε τέτοιους κινδύνους για τη δημοκρατία μας. Γιατί αν πράγματι επιθυμείτε να αντέξει η δημοκρατία την τωρινή κρίση, αποτελεί καθήκον μας να την στηρίζουμε με μία εύρυθμη δράση της δικαιοσύνης. Και όταν δεν το κάνουμε αυτό αλλά συντηρούμε με την αμέλεια μας τη σκιά της βίας να απειλεί εμάς, τους πολίτες, στους δρόμους και στα σπίτια μας, η δημοκρατία χάνει την εμπιστοσύνη των πολιτών της. Και χωρίς την παλλαϊκή εμπιστοσύνη είναι απλά θέμα ωρών να κυλήσει το κεφάλι της στο πάτωμα. Ο μόνος τρόπος για να μη γίνει αυτό, είναι η δικαιοσύνη να τελεσιδικεί σύντομα και σύννομα τις υποθέσεις της, ειδικά σε ποινικά αδικήματα που θίγουν βασικές διατάξεις του πολιτεύματος. Για όλους αυτούς τους λόγους απαιτώ σαν Έλληνας πολίτης να ξαναγίνει η δίκη κατά των 8 αστυνομικών που ευθύνονται για τον ξυλοδαρμό και την κακόποιηση του Αυγουστίνου Δημητρίου ώστε να αποδοθεί η νομιμότητα.

   Κανείς μας δεν μπορεί και δεν πρέπει  να ανέχεται τέτοιες εξευτελιστικές καθαιρέσεις σε βάρος συμπολιτών μας και συνανθρώπων. Και το όριο της καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Ελλάδα έχει προ πολλού ξεπεράσει κάθε ανοχή. Για αυτό πρέπει από αυτή την υπόθεση του Αυγουστίνου Δημητρίου να ξεκινήσει η αποκατάσταση του κύρους της δημοκρατίας μας. Ίσως κάποιοι αντιδράσουν ισχυριζόμενοι ότι καμία αρμοδιότητα δεν έχετε πάνω σε αυτό το θέμα. Αν όμως, κύριε Πρόεδρε, αν ο πρώτος πολίτης του πολιτεύματος δεν τοποθετηθεί για αυτή την αδικία τότε ποιος έχει περισσότερη ευθύνη για να το κάνει; Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας.

Με εγκάρδιους χαιρετισμούς