Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Για τον κάθε Ανδρέα (για τη voice up)

Αγαπητέ Ανδρέα

σου γράφω για να σου πω ότι έμαθα για την αυτοκτονία σου. Δεν μου άρεσε. Όχι τόσο το ότι το έκανες αλλά το ότι σε έφτασαν εκεί. Ποιον; Ένα παιδί μόλις 15 χρονών. Επειδή δε κάνανε γούστο το πως γεννήθηκες, κάνανε όλα αυτά. Μπορεί μετά να εμφανίστηκαν άλλοι και να σου συμπαραστάθηκαν αλλά για μένα, Ανδρέα μου, καθόλου δεν αλλάζει. Το γεγονός ότι αυτοκτόνησες δεν αλλάζει. Το γεγονός ότι επιτρέπεται σε κάποιους να οδηγούν εσένα, αυτό δεν αλλάζει. Και για αυτό, Ανδρέα, επέτρεψέ μου να σου γράψω όχι τόσο για σένα αλλά για τον κάθε Ανδρέα που ζει όσα έζησες εσύ και σκέφτεται όσα σκέφτηκες και έκανες εσύ.Συγχώρα με.
  Καταρχάς, Ανδρέα, θέλω να καταλάβεις ότι δε σου αξίζει να σου φέροναι έτσι. Ειλικρινά ψάχνω και σκέφτομαι αλλά δεν βρίσκω κανέναν που να του αξίζει μια τέτοια συμπεριφορά. Γιατί όλοι μας γεννηθήκαμε ίσοι. Θέλω να το καταλάβεις, δεν είναι αυτονόητο. Ακόμα και αν έχεις συνηθίσει αυτές τις συμπεριφορές εσύ  δε σημαίνει ότι έτσι πρέπει να σου συμβαίνει. Μη φοβάσαι και κυρίως μη ντρέπεσαι να δείξεις ότι ενοχλείσαι. Δεν πρέπει να το δεχτείς. Η πιο  κατάλληλη στιγμή είναι όταν θα νιώσεις άβολα ή θα ενοχληθείς από κάποιο πείραγμα. Απάντα με ένα αστείο ή με  απότομο ύφος στην αρχή μήπως έτσι πάρουν το μήνυμα και σου κάνουν αστεία που θα τα καταλαβαίνεις και συ. Πρέπει να καταλάβεις ότι εσύ βάζεις τα όρια και ότι δεν μπορεί να τα περνάει όποιος θέλει, κανείς για να μαστε πιο σωστοί.
  Υπάρχουν όμως φορές, το ξέρω, που δεν καταλαβαίνουν από αυτά. Είναι και πιο πολλοί. Είναι και πιο δυνατοί, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Μη φοβάσαι όμως και τότε. Βρες συμμαθητές σου, Ανδρέα, που και αυτοί τραβάνε τα ίδια από τους ίδιους. Δεν είσαι μόνος και δεν είσαι ο μόνος που δε θέλουν τέτοιες συμπεριφορές. Μόνο που πρέπει να συμπαρασταθεί ο ένας στον άλλον για να γίνει η διαφορά. Και έτσι όταν θα πάνε να κοροιδέψουν κάποιον από σας, να αντιδράσετε όλοι μαζί. Δε χρειάζεται να σας κοροιδεύουν για το ίδιο πράγμα ή να συμπαθιόσαστε. Χρειάζεστε ο ένας τον άλλον για να δώσετε τέλος σε μία συνήθεια που είναι σε βάρος σας. Δε χρειάζεται καν ξύλο, θα το διαπιστώσετε και μόνοι σας. Θα φοβηθούν και μόνο από το γεγονός ότι αντιδράσατε και ότι δεν μπορούν να κάνουν ό,τι θένε χωρίς συνέπειες. Και έτσι θα βοηθήσεις και αυτούς που σε βρίζουν,σε δέρνουν, σε απειλούν. Ίσως γίνουν καλύτεροι άνθρωποι
  Γιατί μη νομίζεις, Ανδρέα μου, ότι πολυκαταλαβαίνουν και αυτοί όλα όσα κάνουν. Είναι παιδιά(ανεξαρτήτως ηλικίας) σαν εσένα αλλά με άλλα προβλήματα με άλλες ανασφάλειες και με άλλο μεγάλωμα από το σπίτι. Έχουν και αυτοί δικαίωμα στην παιδεία, να μάθουν το σωστό διαχωρίζοντας το από το λάθος. Για αυτό να προσπαθείς πρώτα να τα λύσεις σε προσωπικό επίπεδο και πάντα χωρίς βία. Γιατί με το να προσπαθήσεις να τους δείρεις δε θα καταφέρεις κάτι άλλο από το να τους μοιάσεις και να τους πεισμώσεις  περισσότερο. Και επειδή μπορεί να δυσκολευτείς με αυτούς τους χειρισμούς όποτε χρειαστείς συμβουλή για τα πως και τα τι, μη φοβηθείς να ζητήσεις συμβουλή από μεγαλύτερο είτε από γονιό, είτε από καθηγητή και γενικότερα από κάποιο άτομο που εμπιστεύεσαι. Το ότι θέλω να διαχειρίζεσαι μόνος σου τις δυσκολίες σου, Ανδρέα, δεν ισοδυναμεί με το ότι θα είσαι μόνος. Χρειάζεσαι ανθρώπους δίπλα σου να σε στηρίζουν. Μην τα κρατάς όλα μέσα σου. Μίλα κάπου καρδιά μου. Κάθε άλλο παρά μόνος είσαι, γιατί υπάρχουν απείρως περισσότεροι από όσους νομίζεις που σε καταλαβαίνουν.
  Αυτά είχα να σου πω, Ανδρέα, για σένα και για τον κάθε Ανδρέα. Βλέπω όμως στο προσωπάκι σου καθώς θα τα διαβάζει ένα βλέμμα αμφιβολίας σαν να λέει '' σιγά να μην αλλάξουν τόσο εύκολα''. Σε καταλαβαίνω. Και για να είμαι ειλικρινής δεν είναι εύκολο και ούτε θα αλλάξει από τη μία μέρα στην άλλη. Αλλά υπάρχουν πολύ καλύτερες μέρες για σένα που δεν είναι και τόσο μακρινές όσο νομίζεις αλλά ούτε και τόσο ουτοπικές. Πρέπει όμως να τις διεκδικήσεις και να σταθείς για τον εαυτό σου ώστε να ζήσεις και να τις δεις. Είσαι δυνατός, έχεις δύναμη και μπορείς να το κάνεις. Μη φοβάσαι να αγαπήσεις τον εαυτό σου γιατί είσαι πολύ πολύτιμος για να το αμφισβητήσεις! Σε αφήνω για τώρα,  να προσέχεις.

με αγάπη

Περσέας
  

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

17 να ναι οι ώρες σου



Επέτειος επέτειος, γιατί να είσαι επέτειος; Θα μπορούσε κάποιος με μία σεηξπηρική και παιγνιώδη διάθεση να αναρωτηθεί με αφορμή τη σημερινή επέτειο. ''Μα για να μας υπενθυμίσει ένα κομβικής σημασίας γεγονός'' θα πετιόταν κάποιος. Σύμφωνοι αλλά πότε ξέραμε για να θυμηθούμε, λέω εγώ τώρα. Γιατί οι γνώσεις που έχει ο μέσος πολίτης ειδικά οι κάτω των 50 για το Πολυτεχνείο είναι κάτι σαν τις φήμες για τη λίστα Λαγκάρντ. Ε κάτι έχει πιάσει το ένα αυτί κάτι το άλλο και ο εγκέφαλος άλλα εννοεί κι'όλα μαζί συνθέτουν μία τρικυμία στο κρανίο υψωμένη στο τετράγωνο. Γιατί αν γνώριζε ο καθένας 5 πράγματα στοιχειοθετημένα δε φαντάζομαι να είχαν οι χρυσαυγίτες το τόσο θράσος και ακόμα περισσότερο την τόση βλακεία ώστε να μοιράσουν φυλλάδια με τα οποία να ''αναζητούν'' τους νεκρούς του Πολυτεχνείου. Καθώς σε αυτήν την περίπτωση θα αναζητούσαν τα φυλλάδια εκείνα κάπου στον πεπτικό τους σωλήνα και τα ποσοστά τους στα αζήτητα.
  Το γέλιο (ή κλάμα αναλόγως) βέβαια πέφτει βλέποντας τα αποκαλούμενα δημοκρατικά κόμματα να ''αναδεικνύουν'' καθημερινά τη δημοκρατική ουσία της επετείου. Η τρικομματική κυβέρνηση παίζει αναμεταξύ τους το περνά περνά η μέλισσα και στον ελεύθερο χρόνο τους παίρνουν αποφάσεις.Ο ΣΥΡΙΖΑ φροντίζει η πολιτική του επιρροή να περιορίζεται σε προπηλακισμούς πρόξενων και να λέει ένα καθολικό όχι ακόμα και στο διάλογο. Οι βουλευτές των Ανεξάρτητων θρηνούν και αναθεματίζουν με μία ένταση που είναι σαν να το σκάσανε από μελοδραματικές ταινίες του Ξανθόπουλου και της Βούρτση. Και το τελευταίο αλλά όχι ολίγιστο ΚΚΕ που μόνο του προτείνει νομοσχέδια και μόνο του τα ψηφίζει (και αλίμονο στον μαύρο μη κομμουνιστή που θα ψηφίσει προτάσεις του). Και μετά από μια τέτοια επίδειξη δημοκρατικών αρχών το μόνο σίγουρο σε αυτή την αβέβαιη ζωή που ζούμε είναι ότι ο πολίτης δύσκολα δε θα πιστέψει αυτά που του πλασάρει ο Μιχαλολιάκος και σια αγνοώντας ή υποτιμώντας το τι έγινε πριν από 39 χρόνια.
39 χρόνια πριν. Να σας πω τι έγινε; Μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων απαίτησε με μαζικές κινητοποιήσεις (κορυφαία των οποιών υπήρξε η κατάληψη της νομικής και του Πολυτεχνείου Αθηνών) να πέσει η δικτατορία των συνταγματαρχών και  να συμβιώσουμε δημοκρατικά σαν κοινωνία και να λήξει οριστικά το μετεμφυλιακό μίσος. Και αυτό έγινε σε ένα καθεστώς που αν τόλμαγες και εξέφραζες ακόμα και μία κάπως μετριοπαθή άποψη που δεν ήταν μέσα στην πολιτική γραμμή της χούντας χαρακτηριζόσουν ως αναρχοκομμουνιστής. Μία γενιά ανθρώπων κατάφερε με φόρο αίματος και μέσα από μεγάλους κινδύνους και μετέτρεψε αυτόν τον εφιάλτη σε παρελθόν και η επταετία αυτή έληξε το 1974 και από τις 24 του Ιούλη έχουμε αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Μπορεί να απέτυχαν και εκείνη η γενιά και η επόμενή της να την κάνουν αρκετά δίκαιη και πιο ορθολογιστική, όμως αυτό δεν ακυρώνει αυτό το καλό που είναι άξιο να το θυμόμαστε και να το εκτιμάμε, τη δημοκρατία
 Γιατί όμως τόσος λόγος για τη δημοκρατία; Τι είναι αυτό που την κάνει τόσο σημαντική που πρέπει και να την προστατεύουμε; Το μοναδικό και αυτό που τη διαφοροποιεί από τα άλλα πολιτεύματα είναι το ότι τα όποια προβλήματά της και οι αντιρρήσεις εκδηλώνονται σχεδόν τη στιγμή που εμφανίζονται. Σε ένα δικτατορικό πολίτευμα η λάθος πολιτική του εκάστοτε δικτάτορα ή κάποια αμέλεια του εκδηλώνονται την επόμενη της καταστροφής και αν ή τη στιγμή που ο νέος δικτάτορας ανακοινώνοντας το θάνατο του προηγούμενου αρχίζει τις κατηγορίες. Στη δημοκρατία αντίθετα δίνεται η δυνατότητα να γίνει αντιληπτό, σε όσους θέλουν, το έκαστο πρόβλημα και να πράξει αναλόγως. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να κρατήσει τις κοινωνικές ισορροπίες και να αποφύγει σοβαρά λάθη
  Όμως η δημοκρατία από μόνη της δεν είναι η απάντηση για όλα. Απόδειξη αυτού τα τραγικά λάθη που έγιναν στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και τις συνέπειες των οποίων πληρώνουμε σήμερα. Ωστόσο όλοι μας πρέπει να ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να ευχόμαστε χούντες επειδή ο παππούς μας ή ο θείος μας λέει ότι τότε ήταν  καλύτερα τα πράγματα. Αυτή τη στιγμή χρειαζόμαστε να επισκευάσουμε τα πάντα σχεδόν από τη βάση. Δε χρειαζόμαστε και άλλη οποιασδήποτε μορφής βίας και άλλες καταστροφές και άλλες περιπέτειες. Αυτή είναι η τελευταία μας ευκαιρία να μην ανεχτούμε τις ίδιες πρακτικές που μας έφεραν μέχρι εδώ. Και θα πρέπει να ξέρουμε ότι οι πράξεις μας είναι και αυτές που θα φέρουν τις ανάλογα θετικές ή αρνητικές επιπτώσεις στο πολίτευμά μας και κατά συνέπεια στις ζωές μας. Όπως ακριβώς και τότε, πριν 39 χρόνια



   


Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Our own finale...?


τελευταία σκηνή του έργου ''Ρινόκερος'' του Ιονέσκο. Όλοι έχουν γίνει ρινόκεροι στην πόλη και ο μόνος άνθρωπος που έχει μείνει μονολογεί