Coming out

  
Οι σχέσεις με τους γονείς μου όλη αυτή τη χρονιά χειροτέρευαν αργά και σταθερά. Με έβλεπαν να αλλάζω, να αποκτάω ανεξαρτησία σε κατευθύνσεις που φοβόντουσαν ότι θα έπαιρνα. Και όσο πιο πολύ υποψιάζονταν τόσο πιο πολύ φοβικοί, παράλογοι γίνονταν και αντιδρούσαν στα πάντα ασυζητητί. Και κάπως έτσι έφτασε το καλοκαίρι όπου τσακωνόμασταν συνέχεια για το παραμικρό και δεν υπήρχε η διάθεση για κάποια διαπραγμάτευση. Δε θέλανε να ακούσουνε παρά μόνο τη δική τους άποψη, τίποτα άλλο. Έτσι εγώ έφυγα για διακοπές για ένα δεκαήμερο για να μείνω στο σπίτι της σχέσης μου στη Θεσσαλονίκη. Τους είπα ψέματα ότι θα πήγαινα Χανιά με φοιτητοπαρέα (εδώ δε θέλανε να ακούσουνε το ενδεχόμενο ότι θα πήγαινα διακοπές, πόσο μάλλον η Θεσσαλονίκη που θα τους ξένιζε).
   Πήγα Θεσσαλονίκη και μετά με τη σειρά μου φιλοξένησα το αγόρι μου στο σπίτι μου στο Ρέθυμνο. Κάποια μέρα ήρθε ένα μέηλ από τη μάνα μου όπου έλεγε ότι και καλά κάποια παλιά συμφοιτήτρια της αδερφής της Σ μου με είχε δει Θεσσαλονίκη και ότι τους είχε πάρει. Και μέσα σε ένα φόντο επίπληξης απαιτούσε να της πω την αλήθεια και ότι η συμπεριφορά η δική μου δεν ήταν σωστή. Φαινόταν ότι με κάποιον άμεσο ή έμμεσο τρόπο είχανε μάθει ότι ο γιος τους είναι γκει. Ζητώντας συμβουλή από τη σχέση μου και από φίλους μου της απάντησα ότι αν θέλει να ειπωθούν κάποια πράγματα θα πρέπει να έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μου. Φοβόμουν να της μιλήσω όσο η μάνα μου είχε το απόλυτα απαιτητικό ύφος, ενώ δε θα είχα την ευκαιρία να καταλάβουν πως η στάση τους είχε άμεση επίδραση στη δική μου συμπεριφορά και την ανάγκη μου να κλείνομαι στον εαυτό μου. Άλλωστε με έσπρωχναν στο να πω κάτι που από την μία εγώ δεν ένιωθα έτοιμος να πω  και από την άλλη ούτε αυτοί να το αντιμετωπίσουν.
   Όταν έφυγε το αγόρι μου για την πόλη του εγώ άρχισα να ετοιμάζομαι για να πάω στο χωριό μου και να αντιμετωπίσω τους γονείς μου. Ο επιθυμητός στόχος ήταν να καταλάβουν πόσο άσχημα φέρονταν, ενώ όσο αφορά το γκέι θέμα, να αφεθεί μια άλλη στιγμή που τα πράγματα θα έχουν ωριμάσει και θα υπάρχει το περιθώριο συζήτησης. Λίγο πριν βγάλω τα πράγματα από το σπίτι μου ήρθε μήνυμα από την αδερφή μου τη Β όπου μου έλεγε ότι ήταν Χανιά και ότι αν θέλω μπορεί να περάσει να με παρει. Της απάντησα ότι θα με βόλευε και να μου πει την ώρα
  Όταν χτύπησε η πόρτα δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ήταν η αδερφή μου με περίμενε ξέροντας ότι είμαι γκέι. Μου είπε ότι και οι γονείς ξέρουν για μένα και για το ταξίδι για τη Θεσσαλονίκη και ότι θα ακολουθήσει συζήτηση στο σπίτι. Μου είπε ότι η ίδια θα με στηρίζει όπως και να έχει. Προσφέρθηκε μάλιστα να με φιλοξενήσει στο σπίτι της το βράδυ ώστε να πάω στης μαμάς όταν θα νιώσω έτοιμος, πράγμα και που έκανα. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι με εξανάγκαζαν να κάνω κάτι που δε θέλω και με έναν τρόπο που ένιωθα εκτεθειμένος. Δεν είχα καν τα δείγματα κατανόησης και τρυφερότητας το τελευταίο διάστημα για να μπορώ να πω ότι υπάρχει το δέσιμο το οποίο μπορεί να αποτρέψει την απόλυτη ρήξη μεταξύ μας.
  Όταν το άλλο πρωι έφτασα στο σπίτι των γονιών, έλειπαν. Ένιωσα πολύ παράξενα και για κάποια στιγμή τρόμαξα. Κάπου στο μεσημέρι ήρθαν και κάνανε λες και δεν έγινε τίποτα. Η συζήτηση έγινε πιο μετά. Στην αρχή εστίασα στο θέμα της δικής τους στάσης και στο ότι ποτέ δεν αφήνουν το περιθώριο να έρθω κοντά τους και να είμαι ειλικρινής. Η μαμά τα αρνιόταν πεισματικά και επέμενε ότι δεν είμαι σωστός και ότι δεν τους νιώθω σαν οικογένειά μου. Τελικά είπε η ίδια ότι ξέρει ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Το παραδέχτηκα. Μου είπε ότι πήγε σε ψυχίατρο όταν το έμαθε για να πάρει απαντήσεις για το τι μπορεί να κάνει. Ακολούθησε μια συζήτηση σε νορμάλ τόνους αλλά με την ίδια ακάθεκτη στάση της μάνας μου που δεν παραδεχόταν ξεκάθαρα τα λάθη στη στάση  της σε όσα της έλεγα. Βλέποντας ότι η όλη συζήτηση δεν οδηγεί πουθενά πρότεινε να βάλουμε τελεία και να ξαναξεκινήσουμε από την αρχή. Δεν ένιωσα κάτι θετικό καθώς δεν έγινε κάποια προσπάθεια να με προσεγγίσει μέσα από την αποκάλυψη. Από την άλλη ήμουν και είμαι ευγνώμων που δεν υπήρξαν χοντρά σκηνικά με βρισιές, κλάματα, απειλές και άλλα πολλά που δεν είναι τόσο σπάνια σαν φαινόμενο όσο θέλουμε να νομίζουμε
  Η ζωη θα κύλαγε τουλάχιστον ήρεμα και κανονικά. Όμως οι γονείς μου φώναζαν με το παραμικρό και συνεχίσανε τις παρατηρήσεις επί παρατηρήσεων καθώς και τη διάθεση για καυγά. Τους ξαναέκανα συζήτηση λέγοντάς τους ότι συνεχίζουν τις ίδιες τακτικές. Ο δεύτερος σύζυγος της μητέρας μου άρχισε να λέει ότι δεν μπορώ να κάνω ό,τι θέλω και ότι θα πρέπει να είμαι πιο κοντά στα νερά τους. Όταν του είπα ότι δεν καταλαβαίνουνε και μάλιστα δεν προσπαθούνε, είπε ότι το ότι μάθαμε δε σημαίνει ότι το αποδέχονται, απλά το ανέχονται. Προσέθεσε μάλιστα ότι και λόγω ηλικίας δε θέλουνε και αποχώρησε από τη συζήτηση. Συνέχισα τη συζήτηση με τη μαμά για να ανακαλύψω πόσο αληθινά ήταν τα λόγια του. Της εξήγησα κάποια πράγματα και έδειξε αρκετή κατανόηση στο θέμα της συνεννόησης/διαπραγμάτευσης που μέχρι τώρα το θεωρούσαν πράγμα ανήκουστο και δείγμα ασέβιας στο πρόσωπό τους.
  Τα πράγματα πήγανε πολύ πιο καλά από όσο θα μπορούσα ποτέ να περιμένω. Ως προς αυτό δεν μπορώ να έχω κάποιο παράπονο. Όμως αυτό το κενό αυτή η σιωπή, σαν να έχει πέσει ένα μαύρο πανί πάνω σε αυτό το σημείο, όπως είπαν οι ίδιοι οι γονείς μου, με πνίγει συναισθηματικά. Δεν με έφερε εν τέλει πιο κοντά τους απλά η συμπεριφορά μου έγινε στα μάτια τους πιο εξηγήσιμη. Δεν μπορώ να τους κατηγορήσω όμως και από την άλλη, θα ήταν άδικο, δεδομένου του κουράγιου που κάνανε σε κάτι που ερχόταν πλήρως κόντρα στο πως είχανε συνηθίσει να σκέφτονται. Το κενό παραμένει ωστόσο ακόμα και έτσι. Θα πρέπει να κάνω υπομονή για να φτάσουν τα πράγματα στο σημείο που θα νιώσω εγώ καλά. Στο κάτω κάτω τίποτα δεν έρχεται έτοιμο σε αυτή τη ζωη

Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους μου και τη σχέση μου που με στήριξαν απίστευτα πολύ ώστε να μπορέσω να αντέξω σε όλη αυτή τη δύσκολη κατάσταση. Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ που ήθελα να πω αυτές τις μέρες, αλλά δε βρήκα το θάρρος να της το πω, είναι στην Αθηνά που με έναν μοναδικά τρυφερό τρόπο με έκανε να νιώθω καλά με τον εαυτό μου