Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Επιστρέφοντας and still feeling numb (damn)

Έψαξα και δεν βρήκα. Θέλησα και χάθηκα περισσότερο παρά πέτυχα να ξεκαθαρίσω. Ίσως αυτά είναι λίγα από τα όσα μεσολάβησαν όοοολο αυτό το διάστημα που έλειψε από αυτό το blog. Τώρα γιατί σταμάτησα θα ρωτήσει κανείς αλλά και γιατί ξαναγράφω. Λίγο το ότι ένιωθα λίγο ''βιασμένος'' όταν παραβιάσθηκε έτσι  αυτό μικρό αλλά πολύτιμο κρυσφύγετο έκφρασης και λίγο το ότι άρχισα να βουτάω τα χέρια μου μέσα στα χρώματα και να ψάχνω κάτι δημιουργικό σε αυτή τη παντέρμη ζωή, λίγο κάποια προσωπικά που ένιωσα να με αποτρέπουν από το να γράψω με όρεξη. Ε να βάλτα όλα μαζί και έχεις μια μακρόχρονη απουσία από το sport του blogging (άπειρη επιτυχία). Και ναι δεν μπόρεσα να περιγράψω ούτε πως ένιωσα όταν χώρισα ούτε όταν έχασα και ύστερα ξαναβρήκα έναν πολύτιμο φίλο ούτε και πως το νιώθω που βλέπω κάποιους άλλους να μπαίνουν και κάποιους άλλους να βγαίνουν. Γενικά είμαι σε φάση που αναζητώ ισορροπία σε ένα σκοινί του οποίου δεν ξέρω την κατεύθυνση και συν τοις άλλοις ένιωσα ότι δεν μπορώ να καταγράψω κάτι αφού μέσα μου τα συναισθήματα εξελίσσονταν με μία περίεργη/ανεξήγητη  διεργασία.

Πατάω και δεν ξέρω που βρίσκομαι αλλά μου αρέσει. Θέλω τον αέρα να με χτυπάει και να το νιώθω έχοντας κλειστά τα μάτια και να νιώθω αυτή την  ιδιότυπη ελευθερία. Άλλωστε αν δεν κάνεις αβέβαια βήματα και αναζητήσεις δεν μπορείς να βρεις τίποτα μέσα στον κλειστό και ασφυκτικό χώρο του σπιτιού σου (άσε δε που με την εμφάνιση στο χώρο της αεροπορίας της air μπαχάλ είναι πιθανό να πέσει και αεροπλάνο πάνω σου εκεί που κάθεσαι αμέριμνος στο sweet home). Και αν με λίγα λόγια δεν ξέρω τι μου γίνεται, δεν βρίσκω κάποιο σιγουράκι να με ξεμπερδέψει στο πολύ εύκολο, τουλάχιστον έχω νιώσει περισσότερο έτσι τον εαυτό μου. Είμαι πιο σίγουρος για τις δυνάμεις μου και αισιόδοξος και πιο ''θρασύς'' στο να διεκδικήσω τη θέση μου. Παράδοξο-ασυνάρτητο; Ίσα ίσα δεν θα το χαρακτήριζα έτσι αλλά το αντίθετο. Το γεγονός ότι είμαι αβέβαιος για το τι θέλω και το που μπορώ να καταλήξω με κάνει πιο έτοιμο να κάνω βήμα ή και άλμα για να βρεθώ κάπου αλλού, να πάω πιο πέρα και ταυτόχρονα πιο μέσα στον εαυτό μου.

 Γνωρίζω την άγνοιά μου, είμαι πλήρως συμβιβασμένος με αυτή αλλά δεν είμαι διατεθειμένος να την αφήσω στο να μην μάθω. Θέλω να γνωρίσω και να νιώσω το δυνατόν περισσότερο. Και στο κάτω κάτω, αυτό είναι ίσως αυτό που δεν μπορώ να περιγράψω. Ίσως αυτή η συνειδητοποίηση αυτού του μικρούς μέρους του εαυτού μου να χρειαζόταν για να με πιάσει να ξαναγράψω εδώ. Σαν Περσέας αλλά και ταυτόχρονα ως real me. Αρκετά πιθανό. Δεν ξέρω θα δείξει και ελπίζω για αυτό

Με την ανησυχία ενός ανθρώπου που αναπνέει
καλώς σας βρήκα ξανά :)