17 να ναι οι ώρες σου

Επέτειος επέτειος, γιατί να είσαι επέτειος; Θα μπορούσε κάποιος με μία σεηξπηρική και παιγνιώδη διάθεση να αναρωτηθεί με αφορμή τη σημερινή επέτειο. ''Μα για να μας υπενθυμίσει ένα κομβικής σημασίας γεγονός'' θα πετιόταν κάποιος. Σύμφωνοι αλλά πότε ξέραμε για να θυμηθούμε, λέω εγώ τώρα. Γιατί οι γνώσεις που έχει ο μέσος πολίτης ειδικά οι κάτω των 50 για το Πολυτεχνείο είναι κάτι σαν τις φήμες για τη λίστα Λαγκάρντ. Ε κάτι έχει πιάσει το ένα αυτί κάτι το άλλο και ο εγκέφαλος άλλα εννοεί κι'όλα μαζί συνθέτουν μία τρικυμία στο κρανίο υψωμένη στο τετράγωνο. Γιατί αν γνώριζε ο καθένας 5 πράγματα στοιχειοθετημένα δε φαντάζομαι να είχαν οι χρυσαυγίτες το τόσο θράσος και ακόμα περισσότερο την τόση βλακεία ώστε να μοιράσουν φυλλάδια με τα οποία να ''αναζητούν'' τους νεκρούς του Πολυτεχνείου. Καθώς σε αυτήν την περίπτωση θα αναζητούσαν τα φυλλάδια εκείνα κάπου στον πεπτικό τους σωλήνα και τα ποσοστά τους στα αζήτητα.
  Το γέλιο (ή κλάμα αναλόγως) βέβαια πέφτει βλέποντας τα αποκαλούμενα δημοκρατικά κόμματα να ''αναδεικνύουν'' καθημερινά τη δημοκρατική ουσία της επετείου. Η τρικομματική κυβέρνηση παίζει αναμεταξύ τους το περνά περνά η μέλισσα και στον ελεύθερο χρόνο τους παίρνουν αποφάσεις.Ο ΣΥΡΙΖΑ φροντίζει η πολιτική του επιρροή να περιορίζεται σε προπηλακισμούς πρόξενων και να λέει ένα καθολικό όχι ακόμα και στο διάλογο. Οι βουλευτές των Ανεξάρτητων θρηνούν και αναθεματίζουν με μία ένταση που είναι σαν να το σκάσανε από μελοδραματικές ταινίες του Ξανθόπουλου και της Βούρτση. Και το τελευταίο αλλά όχι ολίγιστο ΚΚΕ που μόνο του προτείνει νομοσχέδια και μόνο του τα ψηφίζει (και αλίμονο στον μαύρο μη κομμουνιστή που θα ψηφίσει προτάσεις του). Και μετά από μια τέτοια επίδειξη δημοκρατικών αρχών το μόνο σίγουρο σε αυτή την αβέβαιη ζωή που ζούμε είναι ότι ο πολίτης δύσκολα δε θα πιστέψει αυτά που του πλασάρει ο Μιχαλολιάκος και σια αγνοώντας ή υποτιμώντας το τι έγινε πριν από 39 χρόνια.
39 χρόνια πριν. Να σας πω τι έγινε; Μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων απαίτησε με μαζικές κινητοποιήσεις (κορυφαία των οποιών υπήρξε η κατάληψη της νομικής και του Πολυτεχνείου Αθηνών) να πέσει η δικτατορία των συνταγματαρχών και  να συμβιώσουμε δημοκρατικά σαν κοινωνία και να λήξει οριστικά το μετεμφυλιακό μίσος. Και αυτό έγινε σε ένα καθεστώς που αν τόλμαγες και εξέφραζες ακόμα και μία κάπως μετριοπαθή άποψη που δεν ήταν μέσα στην πολιτική γραμμή της χούντας χαρακτηριζόσουν ως αναρχοκομμουνιστής. Μία γενιά ανθρώπων κατάφερε με φόρο αίματος και μέσα από μεγάλους κινδύνους και μετέτρεψε αυτόν τον εφιάλτη σε παρελθόν και η επταετία αυτή έληξε το 1974 και από τις 24 του Ιούλη έχουμε αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Μπορεί να απέτυχαν και εκείνη η γενιά και η επόμενή της να την κάνουν αρκετά δίκαιη και πιο ορθολογιστική, όμως αυτό δεν ακυρώνει αυτό το καλό που είναι άξιο να το θυμόμαστε και να το εκτιμάμε, τη δημοκρατία
 Γιατί όμως τόσος λόγος για τη δημοκρατία; Τι είναι αυτό που την κάνει τόσο σημαντική που πρέπει και να την προστατεύουμε; Το μοναδικό και αυτό που τη διαφοροποιεί από τα άλλα πολιτεύματα είναι το ότι τα όποια προβλήματά της και οι αντιρρήσεις εκδηλώνονται σχεδόν τη στιγμή που εμφανίζονται. Σε ένα δικτατορικό πολίτευμα η λάθος πολιτική του εκάστοτε δικτάτορα ή κάποια αμέλεια του εκδηλώνονται την επόμενη της καταστροφής και αν ή τη στιγμή που ο νέος δικτάτορας ανακοινώνοντας το θάνατο του προηγούμενου αρχίζει τις κατηγορίες. Στη δημοκρατία αντίθετα δίνεται η δυνατότητα να γίνει αντιληπτό, σε όσους θέλουν, το έκαστο πρόβλημα και να πράξει αναλόγως. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να κρατήσει τις κοινωνικές ισορροπίες και να αποφύγει σοβαρά λάθη
  Όμως η δημοκρατία από μόνη της δεν είναι η απάντηση για όλα. Απόδειξη αυτού τα τραγικά λάθη που έγιναν στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και τις συνέπειες των οποίων πληρώνουμε σήμερα. Ωστόσο όλοι μας πρέπει να ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να ευχόμαστε χούντες επειδή ο παππούς μας ή ο θείος μας λέει ότι τότε ήταν  καλύτερα τα πράγματα. Αυτή τη στιγμή χρειαζόμαστε να επισκευάσουμε τα πάντα σχεδόν από τη βάση. Δε χρειαζόμαστε και άλλη οποιασδήποτε μορφής βίας και άλλες καταστροφές και άλλες περιπέτειες. Αυτή είναι η τελευταία μας ευκαιρία να μην ανεχτούμε τις ίδιες πρακτικές που μας έφεραν μέχρι εδώ. Και θα πρέπει να ξέρουμε ότι οι πράξεις μας είναι και αυτές που θα φέρουν τις ανάλογα θετικές ή αρνητικές επιπτώσεις στο πολίτευμά μας και κατά συνέπεια στις ζωές μας. Όπως ακριβώς και τότε, πριν 39 χρόνια