Waking up in....?

                                                    photo.net

Ε-Ρ-Ω-Τ-Ε-Υ-Τ-Η-ΚΑ και στην τρελα το έχω ρίξει
τσιρίζει το ξυπνητήρι μου αλλά εγώ ασυγκίνητος. Ποιος άλλωστε θέλει να τον ξυπνάνε στις 5:30 για να κατέβει όλο το Ηράκλειο για να πάρει το λεωφορείο?Λοιπόν όταν θες να προλάβεις το μοναδικό λεωφορείο για το σπίτι σου που φεύγει χάραμα τότε ναι.
Αλλά λίγο ότι είχα πιει ένα το μοχίτο το οποίο αποδείχθηκε αρκετά δυνατό λίγο ότι κοιμήθηκα αρκετά μετά τα μεσάνυχτα, η Κοκκίνου τζάμπα ούρλιαζε πάνω απτό κομοδίνο για τους έρωτες της(ευτυχώς η γιαγιά δεν ακούει καλά αλλιώς....)
Όταν άνοιξα τα μάτια μου το κινητό έδειχνε περήφανα εφτά και τέταρτο.Πάει το λεωφορείο
Το αποτέλεσμα ήταν ότι έπρεπε να πάρω δύο λεωφορεία για να φτάσω κάπου στα 8 χιλιόμετρα πριν απτό σπίτι .Στην αρχή έκανα το μοιραίο λάθος να υπολογίσω στο auto stop.Έλα όμως που δεν πέρασε κανείς ούτε για αστείο από εκεί.Έτσι άρχισα να προχωράω και να προχωράω....Με τα πολλά κατάφερα και έφτασα σπίτι αφού ήμουν τυχερός τελικά και πέτυχα έναν γνωστό μου και με άφησε σε μια απόσταση που ήταν λογικό να περπατήσεις και να γυρίσεις.Αφού όμως πρώτα μου βγήκε η ψυχή με το να περπατάω μια ατελείωτη ανηφόρα που δε σου φαίνεται σπουδαία όταν είσαι με το αυτοκίνητο ...αλλά με τα πόδια είναι μαρτύριο.

Όμως το μαρτύριο της προηγούμενης μέρας στο Ρέθυμνο δεν συγκρινόταν.Εγώ να περπατάω την μία μέχρι την άλλη άκρη της πόλης με το χάρτη στο χέρι και η μάνα μου με μία εφημερίδα αγγελιών να διαβάζει διευθύνσεις και να τρέχουμε από περιοχή σε περιοχή από σπίτι σε σπίτι.Ο πατέρας μου ήταν για τις διαπραγματεύσεις γιατί ομολογουμένως και όπως φάνηκε στην πορεία ήμουν τελείως άσχετος με αυτές τις διαδικασίες.Έλα όμως που μια απτίς συμβουλές ήταν να μη δείχνω ότι μου αρέσει το σπίτι και ότι είμαι κουρασμένος γιατί τότε ο ενοικιαστής θα το 'εκτιμήσει' δεόντως.Έτσι λοιπόν αυτό συνεπαγόταν εύλογα ότι δεν έπρεπε να καθόμουν καθόλου μα καθόλου.Αυτό στην αρχή δεν σου φαίνεται κακό αλλά μετά από πολλές -πολλές ώρες περπάτημα βλέπεις καρέκλα και σου έρχεται να την φιλήσεις και να περάσεις την αιωνιότητα μαζί της(και κάπως έτσι λοιπόν γίνονται οι γάμοι).

Στο τέλος όμως και μετά από αρκετή ταλαιπωρία βρήκα μια ωραία γκαρσονιέρα σε ανθρώπινη τιμή.Έτσι λοιπόν όταν γυρίσαμε εγώ και για κάποιους άλλους λόγους ήμουν έτοιμος να πέσω σε οποιαδήποτε γωνία να κοιμηθώ.Και εκεί που πήγα να αγκαλιάσω τον καναπέ και την τηλεόραση
μου έρχεται το μήνυμα
\
Έλα μπορείς να έρθεις για κανένα ποτό; θα είναι και οι άλλοι Δ.

Και κάπως έτσι βρέθηκα από διαμελισμένος να συγκεντρώνω κομμάτια και να κατεβαίνω κέντρο σε μια καφετέρια-μπαρ και να τα  τσούζουμε και να λέμε κάθε λογής βλακεία και σοβαρότητα.Για το πότε εξαφανίστηκε η κούραση δεν έχω ιδέα

Και που λέτε μετά πήγαμε θερινό το οποίο σαν καλοί 'πολίτες' το είδαμε από πάνω απτά τείχη(κοινώς δεν πληρώσαμε εισιτήριο τα γουρούνια).Η ταινία ήταν το τραγουδώντας στη βροχή.Λίγο χαζοχαρούμενο και το σενάριο ήταν χορεύουμε και τραγουδάμε γιατί χανόμαστε κατάσταση αλλά το καταδιασκεδάσαμε!!

Έτσι αναπλήρωσα τα άγχη για το τι θα γίνει τώρα με μοχίτο , λίγα πατατάκια και μια ταινία πάνω στα τείχη.

Τελικά όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι.Η ζωή προχωράει και χρειάζεται κέφι.Πάντα θα αλλάζουν οι εποχές και μέσα και έξω.Αλλά πάντα όσα λεωφορεία και αν χάσεις όσες άγνωστες διαδρομές και να υπάρχουν πάντα υπάρχει μια στάση για καφέ