Relax

σήμερα μετά από δύο και μήνες στο Ηράκλειο επιτέλους επέστρεψα στο χωριό μου.Το έχω ειλικρινά πολύ μεγάλη ανάγκη αυτό το διάλειμμα -ανάσα μέσα σε αυτή την τρέλα που λέγεται Πανελλήνιες.Έτσι λοιπόν μετά το φροντιστήριο ετοίμασα τα πράγματά μου ,πήρα το λεωφορείο για το χωριό.Έπιασα μια θέση στο πίσω μέρος του λεωφορείου.Μέχρι να ξεκινήσει σκεφτόμουν πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός από τότε που το τέλος της χρονιάς έμοιαζε μακρινός εφιάλτης σε κοντινή πραγματικότητα.Βέβαια τώρα πια έχω πάψει να σκέφτομαι τις Πανελλήνιες σαν το τέλος του κόσμου παρά σαν τον (οδυνηρό)προθάλαμο για το καλοκαίρι που αν όλα πάνε καλά  θα το περάσω με το εξής :πρόγραμμα δουλειά(γιατι no money not even pethanei ποσο μάλλον διακοπάρεν)-ύπνος-παραλία-έξω.Κάπως έτσι με ψιλοπήρε ο ύπνος στο λεωφορείο και (ευτυχώς)ξύπνησα όταν έπρεπε γιατί αλλιώς θα ξυπνούσα σε κανένα ξέφωτο όπου όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται δεν προσφέρεται να το περάσεις μόνος πεινασμένος και ξεπαγιασμένος με μία τσάντα στην πλάτη  .

Όταν έφτασα (στο χωριό) είχε ήδη βραδιάσει.Ρούφηξα λίγο καθαρό (και κυρίως ήσυχο) αέρα και προχώρησα για το σπίτι κι αφού απέφυγα με φοβερή μαεστρία να μην με πλακώσουν ο Ρεξ και η Ήρα (οι λύκοι μας) άνοιξα την πόρτα και μπήκα.Αφού τακτοποιήθηκα και ησύχασα έστρεψα το βλέμμα  μου στο παράθυρο της σάλας και είδα την απόλυτη ηρεμία της νύχτας στην οποία βρίσκεται το χωριό τέτοια ώρα.Τα φώτα κάποιων σπιτιών και της κεντρικής (γιατί έχουμε 3 πανάθεμά μας)εκκλησίας σχίζανε το κατά τα άλλα απόλυτο σκοτάδι αφήνοντας να φανεί η απόλυτη ακινησία του τοπίου με τα ελαιόδεντρα να κυκλώνουν το χωριο.Με αυτή την εικόνα χαλάρωσαν τα νεύρα μου που είχαν γίνει σμπαράλια με το διάβασμα και το άγχος