To πέταγμα της κάμπιας

Σήμερα το μεσημέρι περίμενα στη βεράντα του σπιτιού μας ενώ οι γονείς μου είχαν πεταχτεί να παραγγείλουν κάτι φυτά.Στο μεταξύ καθόμουν και πρόσεχα τη μικρή σκύλα μη κάνει (πάλι) ζημιά στο δίκτυο διαβάζοντας ένα βιβλίο.Κάποια στιγμή έπιασα με την άκρη του ματιού μου κάτι περίεργο.Ένα κοντόχοντρο κιτρινοπράσινο πράγμα που κινιόταν αργά και σταθερά πάνω στο μάραθο.Δεν χρειάστηκε και πολύ για να καταλάβω ότι αυτό ήταν μια κάμπια που καταβρόχθιζε το μάραθο.Κανονικά θα έπρεπε να περιμένω να γυρίσουν οι γονείς μου και να ψεκαστούν και τα άλλα δύο μάραθα αλλά επειδή ήθελα να λιανίσω με τα ίδια μου πόδια τον μικρό μπελά πήγα και πήρα κάτι γάντια απτόν πάγκο της κουζίνας και πήγα να πιάσω την κάμπια.Μόλις όμως άγγιξα την πλάτη της για να την βγάλω απτό μάραθο γύρισε έβγαλε κάτι κίτρινα κέρατα απτό κεφάλι της και άρχισε να φτύνει πάνω στο γάντι μου ένα υγρό.Βέβαια τι κακό να κάνει ένα σάλιο πάνω σε ένα γάντι και όπως είναι και ευνόητο την πέταξα , την πάτησα και χύθηκαν στο χώμα τα υγρά της κάμπιας.Τότε θυμήκα τις πεταλούδες...

Στο χωριό μου οι περισσότερες πεταλούδες είναι λευκές σαν τα κρίνα λίγες έχουν χρώματα πάνω τους.Το καλοκαίρι κατά το μεσημέρι μαζεύονται συχνά στο μποστάνι μας και χορεύουν γύρω απτά  φυτά σχηματίζοντας ένα μικρό σύννεφο ; τις μελιτζανιές,τις κολοκυθιές και τα υπόλοιπα φυτά στο χωράφι.Κάπως έτσι χάρη σε αυτό το θερινό χορό το απαλό λιλά γίνεται μελιτζάνα το κίτρινο κολοκύθι και το λουλουδάκι καρπός.Το σπέρμα ζωή

Και κάπως έτσι το πολύποδο τερατάκι που καταστρέφει καλλιέργειες βοηθάει τις καλλιέργειες να φτάσουν το σκοπό τους ,στο τέλος τους.Επομένως ένα πλάσμα από τιποτένιο και καταστροφικό γίνεται ο βοηθός στο να συμβεί το θαύμα της ζωής.Η κάμπια έχει λοιπόν δύο όψεις; μια καλή και μια κακή.Η κακή κρατά μισό χρόνο ενώ η καλή μόλις μερικές μέρες.Και όμως αυτές οι λίγες μέρες,αυτές οι μετρημένες ανατολές και ηλιοβασιλέματα αρκούν για να αξιώσουν τη γέννηση και την ύπαρξη αυτού του πλάσματος.Αυτό το ένα καλό και η μία ομορφιά εξιλεώνει τα μύρια δεινά

Μα έτσι δε συμβαίνει και με τον άνθρωπο?Κανείς από εμάς δεν είναι άγιος αντίθετα κάνουμε συνέχεια λάθη που είναι πολλές φορές και σε βάρος άλλων και άλλων που υποτίθεται ότι νοιαζόμαστε πως αγαπάμε.Μόνο ένα φτερούγισμα μια καλοκαιρινή μέρα ίσως κάνουν κάποτε.Και αυτό μόνο επιπλέει πάνω στις αναμνήσεις.Και αυτό αξίζει για όσους άγγιξαν λίγη σκόνη απτό δεξί φτερό τους,ένα λίγο που διαρκεί.Ένα τριαντάφυλλο για τα πολλά αγκάθια που σκίζουν αυτόν που αγαπά τα τριαντάφυλλα.Γιατί και τα τριαντάφυλλα πρέπει να προστατευτούν απτίς κάμπιες για να μην καταλήξουν φαγωμένα μάραθα

Τελικά τι διαλέγουμε να αγαπήσουμε λίγο φως και λίγο λίγο τρυπάμε τον τοίχο που μπαίνει στο κλειστό δωμάτιο μας ή κλείνουμε την τρύπα και ψάχνουμε για τα παντζούρια?