Η ιστορία ενός φορέα στο βήμαgazino

3Φεβρουαρίου 2008 all copyrights reserved to its owners

Εμπειρία :Γιώργος Δ

Επιμέλεια: Λένα Παπαδημητρίου

Τέλη του Σεπτεμβρίου του 1998 μπήκα στο νοσοκομείο.Ένα κρύωμα που δεν υποχωρούσε.Ο αιμοκρίτης μου ήταν 25,είχα φτάσει τα 58 κιλά,ήμουν σαν ζόμπι.Μου είπαν ότι,αν είχα πάει μια εβδομάδα μετά,θα ήταν αργά.Ήμουν ψιλιασμένος ότι θα μπορούσα να ήμουν φορέας του AIDS, αλλά δεν είχα κάνει μέχρι τότε καμία εξέταση.Όταν το έμαθα σχεδόν ανακουφίστηκα.Ήξερα πια τι είχα.Ύστερα από έναν ολόκληρο μήνα νοσηλείας και αφού ο οργανισμός μου είχε αρχίσει να αναδομείται κάπως,ο γιατρός μου είπε 'Πρέπει  να έρθει κάποιος τώρα να σε φροντίζει.Αναγκάστηκα λοιπόν να το πω στη μάνα μου.Μου είχε και της είχα αδυναμία.Ήξερε ηια τη σεξουαλικότητά μου, χωρίς να έχουμε μιλήσει ποτέ ανοιχτά.Την πήρα τηλέφωνο.Οι γονείς μου ζούσαν σε ένα χωριό της νότιας Αγγλίας.Της είπα μόνο ότι είχα μόνο πνευμονία και ότι τώρα ήμουν κάπως καλύτερα.

Ήρθε μετά από 15 ημέρες.Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μου έκανε άσχημη εντύπωση.Όταν έφτασε στο νοσοκομείο, δεν ήρθε αμέσως να με δει.Πήγε στο γραφείο του γιατρού μου.Τον απείλησε ότι θα του κάνει μήνυση,γιατί δεν της έλεγε την αλήθεια για το τι έχω.Εκείνος της απάντησε 'ο ασθενής είναι ενήλικας,ρωτήστε τον ίδιο'.

Φυσικά η ίδια υποψιαζόταν τι συμβαίνει.Χρόνια δούλευε αποκλειστική.Όμως ο φόβος της της βγήκε σε θυμό.Και εγώ είδα μπροστά μου μια θυμωμένη γυναίκα.Με είδε στο κρεβάτι πετσί και κόκαλο και είπε επιτακτικά:'Πες μου τι έχεις'.Εγώ δεν ήθελα να της πω την αλήθεια.Πως να την πεις σε έναν άνθρωπο τόσο φοβισμένο και θυμωμένο?

Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε.Ήρθε μια θεία μου και με έτριψε με οινόπνευμα, γιατί ήμουν πιασμένος ολόκληρος.Η μάνα μου δεν ήθελε να με τρίψει.Όταν πήγαμε στο σπίτι ο ίδιος πόλεμος.Στο τέλος δεν μου μίλαγε.Το μόνο που έκανε ήταν να μαγειρεύει και να τρώω .Ούτε καλημέρα δεν μου έλεγε.Αισθανόμουν χάλια.Εμένα κλεισμένος σε ένα δωματιάκι που ήταν σαν αποθήκη,μόνο ένα ντιβάνι και δύο τρία πράγματα.Δεν ήθελε να κυκλοφορώ και να με βλέπει.Μέχρι την ημέρα που ήρθε η ξαδέλφη μου.

Την έβαλε κάτω και της είπε 'Αυτό που κάνεις δεν είναι σωστό.Αυτός κόντεψε να πεθάνει.Χρειάζεται βοήθεια και δεν τον βοηθάς.Και αυτό δεν πρόκειται ούτε εσένα να βοηθήσει να το ξεπεράσεις και να μάθεις κάποια πράγματα'.Εκεί η μαμά έσπασε λίγο.

Μετά από δύο μέρες αποφάσισα να της μιλήσω.Βγήκα απτό δωμάτιο ένα πρωί.Έπλενε τα πιάτα.

'Αποφάσισες να μου πεις;'.Της απάντησα :' Εγώ έχω αποφασίσει εδω και καιρό να σου πω,εσύ δεν θέλεις να ακούσεις.Αν θέλεις πραγματικά να μάθεις,θα ακούσεις αυτά που έχω να σου πω και όχι αυτά που φαντάζεσαι'.Την είδα να ακουμπάει το χέρι της πάνω στο ψυγείο και να χλωμιάζει.'Είμαι φορέας'.Νομίζω ότι εκείνη την ώρα η μαμά μου έπαθε ένα μικρό έμφραγμα.Πολύ μικρό όμως.Αυτό που σου κάνει 'τακ' και σε αφήνει.Συνέχισα να της μιλάω και να της εξηγώ ότι δεν είχε λόγους να φοβάται.Τα λόγια μου σιγά σιγά τη χαλάρωσαν.Μαλάκωσαν τις φοβίες της.Δεν θα πέθαινα,δεν θα κολλούσε εκείνη ούτε ο πατέρας μου ούτε τα άλλα της παιδιά

Μείναμε μαζί έτσι έναν χρόνο.Το αποδέχτηκε.Με παρότρυνε όμως, να μην πω τίποτα στους άλλους.Μέχρι σήμερα ο πατέρας μου και τα αδέρφια μου δεν ξέρουν τίποτα.Είναι 'ψεύτικο' να μην μπορείς να μοιραστείς κάτι τόσο σημαντικό με την οικογένεια σου.Και όταν κρύβει κάτι το μυθοποιείς.Συνεχίζω την φαρμακευτική αγωγή μου.Ξέρω ότι αν κάποια στιγμή το πάρω απόφαση να τους το πω, θα τους το πω.Δε θα σκεφτώ τίποτα