Ένα παραμύθι

Πόσες φορές η πραγματικότητα είναι τόσο ανυπόφορη που νιώθουμε την πίεση αβάσταχτη?

Τότε δε πλαγιάζουμε λίγο το κεφάλι μας .Αφηρημένοι εγκαταλείπουμε την πραγματικότητα και η σκέψη μας πετάει σε έναν κόσμο όμοιο με τα παραμύθια μπορεί να μην είναι όλα τόσο τέλεια,γιατί υπάρχουν και εκεί και μάγισσες και δράκοι που σου τρώνε τα όνειρα .Όμως εκεί υπάρχει και λίγη ελπίδα όπου με λίγη νερα'ι'δόσκονη και ένα μαγικό σπαθί,όλα θα λυθούν .Και κάπως έτσι οι τελευταίες λέξεις και ζήσανε καλά και εμείς καλύτερα θα κλείσουν το σκηνικό της ευτυχίας της πριγκιπέσσας μαζι με τον πρίγκηπα.Στο σημείο αυτό ο χρόνος για το παραμύθι τελειώνει και μένει μόνο η ευτυχία.

Μέσα σε αυτό το ρήγμα του χρόνου περπατάμε σε μέρη φανταστικά που δε θα βλέπαμε ποτέ και τρέχουμε χωρίς να υπάρχουνε τοίχοι ή κάτι άλλο παρόμοιο να μας ρίξει κάτω και να μας αφήσει πίσω.Σχεδόν πετάμε...πετάμε πάνω απτις ανθισμένες κερασιές δίπλα απτις απέραντες πεδιάδες

Κι αν κάποτε φτάσουμε στην πολιτεία των ονείρων θα δούμε μόνο εμάς,ανθρώπους δηλαδή που ξέρουν μόνο να κοιτάνε μέσα κι όχι μόνο έξω.Οι άλλοι έφυγαν μαζί με τους δράκους και τις κακιές μάγισσες γιατί δεν μπορούσαν το χαμόγελο.Και μπορείς να δώσεις στους εμάς αυτό που είσαι χωρίς φόβους και ενοχές.Αναπνέεις ελεύθερα

Μα  όταν ξεθαρέψεις και πεις 'εδώ θα μείνω' το όνειρο σκοτεινιάζει και το παραμύθι σπάει στα δύο.Όσο για μας σωριαζόμαστε στην πραγματικότητα μακριά πολύ μακριά απτο παραμύθι.

Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω το ημερολόγιο <23 ΜΑ'Ι'ΟΥ 2011> :η μέρα πλησιάζει .Τελικά ίσως τα παραμύθια να μπορούν και να στηθούν και στην πραγματικότητα