Η συμμετοχή μου στο λογοτεχνικό σάββατο(Έτσι όσο και τόσο διαφορετικά

   Η ζωή της πολλές φορές περναει άχρωμα. Ξυπνάει το πρωί ,αν βέβαια μπορείς να το πεις  με τα δεδομένα ενός κανονικού ανθρώπου πρωι. Κοντοστέκεται λίγο μη και θυμηθεί κανένα μέρος από το όνειρο. Μπα μάταιος κόπος. Ντύνεται γρήγορα και άτσαλα για να κάνει σύντομα. Άλλωστε κανείς δε θα προσέξει τη διαφορά, είχε πει τις προάλλες στη γειτόνισα.Βγαίνει στο χολ και πέφτει πάνω σε κάποια φωτογραφία ενός μοντέλου σε ένα περιοδικό που θα είχε ξεχάσει μάλλον η αφηρημένη κόρη
  -Τι άθλιο γούστο που έχουνε οι σχεδιαστές αυτές τις μέρες. Εγώ θα ήμουν σίγουρα πολύ καλύτερή τους. Μη βλέπεις εμέα τώρα έτσι.Κάποτε ντυνόμουν πιο προσεγμένα, πιο ονειρικά. Δε χόρταινα να κοιτάζομαι στον καθρέφτη φτιάχνοντας κάποια ατέλεια. Δεν έκανα τίποτα αν πρώτα δεν σιγουρέψω πρώτα ότι είμαι έτοιμη για να νιώθω καλά. Θυμάμαι που έπαιρνα απο τα μαγαζιά απλά φορεματάκια που ήταν φτηνά. Και καθόμουνα με τις ώρες στο ανήλιο υπογειάκι που χρησιμοποιούσα σαν εργαστήριο σχεδιάζοντας ανάμεσα σε αξεσουάρ, βαφή και εφημερίδες. Μετά  μόνο απλά δεν έμεναν αφού τα πήγαινα στο σπίτι. Τα ανανέωνα, από βαρετά τυποποιημένα σε αλλιώτικα. Άλλες εποχές τότε. Τώρα είμαι ευχαριστημένη και έτσι. Αρκεί να τα τελειώνω όλα. Να τα προλαβαίνω δουλειές και γκρίνια.
   Στρώνει πρωινό. Τρώει μόνη γρήγορα και ετοιμάζει το σίδερο. Ξυπνάνε οι υπόλοιποι. Τρώνε, χαιρετάνε και αμέσως αμέσως φεύγουνε. Κλείνει η πόρτα. Είναι μόνη

  Περάσανε οι ώρες. Σχεδόν μεσημεριασε.
  -Ουφ ησυχία.Και δεν έχω κάτι να κάνω. Είμαι και μόνη μου. Για να ανοίξω την τηλεόραση

Και πιάνει το τηλεκοντρόλ πάνω από το υπερφορτωμένο πιάνο από διάφορα διακοσμητικά που υπάρχουν και στα άλλα σπίτια και απλά δικαιολογούν την παρουσία τους με το να γεμίζουν το χώρο, που ειλικρινά αν η σημασία τους για τον ιδιοκτήτη μετριόταν σε καθάρισμα θα έπρεπε να μείνουν για πάντα μέσα σε ιστούς και σκόνες. Κάθεται στον καναπέ. Ανοίγει την τηλεόραση και έπαιζε ένα τραγούδι σε μουσικό κανάλι.
 - Πάλι τα παιδιά ακούνε σαχλαμάρες. Αλλά τι να πεις, τελικά εμείς ζούσαμε πολύ καλύτερα. Είχαμε και παιδεία από το σπίτι μας μέχρι και το σχολείο. Να θυμάμαι μικρή, παιδάκι πράγμα, που πρωτοπήγα στο ωδείο. 13χρόνια έκατσα. Το αγάπησα όσο τίποτα άλλο εκείνη την εποχή. Όταν έπαιζα και ήξερα καλά τις νότες, έκλεινα τα μάτια. Το σπίτι γινότανε μια μεγάλη μουσική σκηνή με μένα στο κέντρο. Χαχαχα, τι θυμήθηκα τώρα. Σκεφτόμουν σε ποιο σημείο να κάνω παραλλαγές να βάλω άλλες νότες σε κάποια σημεία να κόψω κάποιες και να επιταχύνω άλλες ώστε να ακουστεί κάτι το πρωτόγονο και νέο. Κάτι που σίγουρα ακόμα και οι έμπειροι μουσικοί θα είχανε να πούνε πως σαν και τούτο άλλο δεν έχουν ξανακούσει. Ναι το αγαπούσα το πιάνο. Με έκανε να νιώθω ανεξάρτητη και τόσο όμορφη. Αυτά είναι μουσική. Όχι τα νεανικά σουξεδάκια που άλλοτε είναι και αύριο έχουν ξεχαστεί απο χθες.Μα να ήρθανε
  Πράγματι ήρθανε. Καθίσανε φάγανε ανάμεσα σε κάποια αραιά μουρμουρητά που άλλα ήταν για ευχαρίστηση και άλλα ήταν μια προσπάθεια αποτυχημένη για να πούνε τα νέα τους. Και έφυγε ο καθένας αλλού στο δωμάτιό του μόνος του. Μόνο εκείνη κάθισε λίγο στο τραπέζι σκεπτική με το τσιγάρο

  Οι ώρες όπως και τα πάντα κυλάγανε. Και γρήγορα μάλιστα στο μυαλό της. Ήταν αργά το απόγευμα πια από μεσημέρι. Ο ουρανός στεκότανε βαμμένος κόκκινος στο αίμα από τη φθορά της συνήθειας στα μάτια της. Δεν είχε νόημα να δοκιμάσει κάτι καινούργιο γιατί  τίποτα δεν άλλαζε. Και τα όνειρα τα έδιωξε για ένα στεφάνι.Η αλήθεια ήταν τα φανταζόταν αλλιώς. Αλλά ας είναι. Τα παιδιά της θα ζούσανε θαμμένα με επιτάφιο τα απραγματοποίητα όνειρά της.Έσβησε το τσιγάρο της και αποχώρησε

  Βράδιασε πια.Ε χειμώνας είναι δε θέλει και πολύ.Έπλενε τα πιάτα μετά το δείπνο και εκείνος ήταν στην τηλεόραση μισογδυμένος, απαχαυνωμένος και κουρασμένος απο τη δουλειά. Αφηρημένη κοίταζε από το παράθυρο της κουζίνας απ' έξω. Μια συκιά ήταν φυτεμένη, απο το λίγο πράσινο που είχε μείνει σε αυτή την πόλη.
 -Όχι ότι την έζησα αυτή την πόλη και ποτέ μου για να ξέρω και το πριν. Αλλά να κάτω από μια τέτοια συκιά στον κήπο μας λίγο πιο εξω απο τη μικρή μας πόλη ξάπλωνα τα βράδια, όταν ο καιρός το επέτρεπε.Και τα μαλλιά μου τα χαιδευε ο αέρας κρατώντας το με τις ρίζες του. για να με φιλήσει υγρά. Έτσι όμορφα περνάγανε τα βράδια μου. Τώρα...τώρα είναι απελπιστικά βαρετά. Τώρα τα αφήνει να περνάνε έτσι.

Έτσι, όσο και τόσο διαφορετικά μεταμορφώθηκε η ζωή της. Ίσως το μυαλό της να ήθελε να πιστεύει ότι ήταν ποσοτικά, το σπίτι, το πιάνο, τα ρούχα. Αλλά η πραγματικότητα ήτανε άλλη. Πιο πιθανό νομίζω να έφταιγε η αδιαφορία της και η αίσθηση τακτοποίησης. Είμαι σίγουρος ότι αυτή η σκέψη πέρασε από το μυαλό της τότε κοιτάζωντας το είδωλο της απο την ανάκλαση στο παράθυρο. Έτρεξε γρήγορα στο υπνοδωμάτιό της. Τυλίχτηκε με ένα διάφανο σεντόνι με τρόπο που μόνο αν περνάγε από το κατώφλι μας ένας αρχαίος μύστης σχετικός κάποιας απόκρυφης τελετουργίας θα μπορούσε να μας αναπαραστήσει με ακρίβεια. Περπάταγε αργά, αποφασισμένα και ανοίκεια προς το μπαλκόνι. Έπιασε το πόμολο και απαλά άνοιξε, λες και απλά το διέταξε.

Είδε τον ουρανό να απλώνεται απέραντος μπροστά της και για μια στιγμή θάρρησε πως είδε κάποιες φιγούρες να πετάνε εκεί ψηλά. Σταθηκε ψηλή στο μπαλκόνι και ρούφηξε δυνατά κάθε λεπτομέρεια ονείρου που κάνανε εκείνη τη στιγμή πολλοί στα κρεβάτια τους. Ναι ο κόσμος μας ανήκει όταν κοιμόμαστε, πιστεύουμε. Είναι ίσως από τις λίγες στιγμές που είμαστε πραγματικά ελεύθεροι και δυνατοί να κάνουμε όσα θέλουμε και φοβόμαστε ταυτόχρονα. Έτσι με αυτό το θάρρος, έκανε ένα βήμα μπροστά, προβάλλοντας το αριστερό πόδι. Ύψωσε το χέρι παίρνοντας βαθιά φωνή και είπε μέσα στη νύχτα

-Κάτω η ζωή που μας γίνεται ξένη.

 -- Ησυχία κοιμόμαστε

Ναι ησυχία. Αυτή η πόλη κοιμάται. Κοιμάται