Ας το παίξουμε Ευρωπαίοι

                                                                      themoviescult.gr

                                      και δε μου λες Ζαν?πως πάει το παντεσπάνι με τον πρώην κουμπάρο μας
     -το παντεσπάνι του είναι πολύ καλό.Αλλά το παστοκύδωνο βρε Μαρικάκι δεν το κάνει όπως εσύ
-α μην ανησυχείς Ζαν!Αύριο πρωί θα του μάθω να κάνει ένα παστοκύδωνο μη σου πω καλύτερο και από το δικό μου

Εμείς οι Έλληνες σαν λαός είμαστε πολύ περήφανος.Ίσως λίιιιγο παραπάνω από ότι θα έπρεπε αλλά αυτό είναι μια εντελώς ασήμαντη λεπτομέρεια με την οποία (προς το παρόν)δε θα ασχοληθούμε.Ωστόσο μας αρέσει πάρα πολύ να γινόμαστε άλλοι λαοί.Για του λόγου το αληθές; όταν έχουμε τα νεύρα γινόμαστε Τούρκοι,όταν πεινάμε γινόμαστε σαν τα αφρικανάκια, όταν είμαστε τσιγγούνηδες γινόμαστε Εβραίοι(οι αγγλομαθείς γίνονται και Scottish),όταν παίρνουμε ηλίθιες εκφράσεις ή κάνουμε περισσότερες μαλακίες από ότι προορίζεται ένας άνθρωπος να κάνει σε μια ρημάδα ζωή γινόμαστε Μόγγολοι,όταν είμαστε συνεπείς στα ραντεβού γινόμαστε Βρετανοί, ενώ όταν στο σεξ είμαστε κορυφή γινόμαστε Λατίνοι(από εκεί και η έκφραση είσαι εσύ μια Λατινοαμερικάνα, και η 'μην την βλέπεις τώρα έτσι; είναι αυτή μια λατινοαμερικάνα...) και τα λοιπά και τα λοιπά
Και τώρα ιδού η απορία: στις σχέσεις μας με τους πρώην(φίλους,γκόμενους,σχέσεις κτλ) ποιος λαός πρέπει να γίνουμε?Γιατί όπως και να το κάνεις η μέχρι τώρα ελληνική αντιμετώπιση σε αυτό το θέμα δεν νομίζω ότι είναι και η καλύτερη.
Ναι  ισχυριζόμαστε ότι εμείς είμαστε οι ανοιχτόκαρδοι και μόλις συμπαθήσουμε κάποιον θα τον βάλουμε αμέσως στην καρδιά μας .Ωστόσο εκεί που από την μία μέρα είμαστε με κάποιον/α αυτοκόλλητοι ή οι απόλυτα παθιασμένοι εραστές ή και τα λοιπά και τα λοιπά, την άλλη μέρα ,στην καλύτερη περίπτωση,δεν θέλουμε ούτε καν καλημέρα να του πούμε και φυσικά τον/την θάβουμε όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε .Καλά στην χειρότερη απλά δε γίνεται να μιλήσουμε(γιατί τότε ένας από τους δύο ή και οι δύο δεν μπορούν να μιλήσουν εξαιτίας της μετακόμισης τους σε μέρος όπου βλέπουν από άλλη γεωμετρικά νέα οπτική γωνία τα ραδίκια).Και το έργο  παίζεται ξανά και ξανά σε διάφορες παραλλαγές αλλά πάντα με κοινή κατάλαξη πριν το τέλος; βάζα,τραπέζια,παιδιά,σκυλιά,γατιά(τελευταία και i-pod)εκσφενδονίζονται προς διάφορες κατευθύνσεις συνοδευόμενα με γλυκόλογα του τύπου θα σου ξεριζώσω το λαρύγγι χρυσό μου,θα σου σπάσω το κεφάλι αγάπη μου ή και τα πνευματώδη  'φιλάρα αν μου ξαναπείς κουβέντα, θα σου βάλω την υποδιαστολή εκεί που ξέρεις'.Και φυσικά η προσπάθεια να το πας με πολιτισμένο τρόπο 'καλός χρυσός αλλά δεν πάει άλλο για αυτό και αυτό' δεν θεωρείται επιλογή γιατί χάνει τη νοστιμάδα του το όλο πράγμα και κυρίως γιατί και θα γδαρθείς και θα θεωρηθείς και μλκς από πάνω.Το έργο και το σενάριο δεν προβλέπει μια τέτοια λύση, δεν έχει κοινό

Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει από το να φερθούμε με αξιοπρέπεια όταν όλα πια έχουν τελειώσει.Η έλλειψη μνήμης και δεν θυμόμαστε ότι πριν τάζαμε στον άλλον τόσα και τόσα?Η έλλειψη σεβασμού στις όμορφες αναμνήσεις που μείνανε?Η σχιζοφρένεια που από την μία δεν θέλουμε ποτέ μα ποτέ ξανά να του/της μιλήσουμε αλλά όταν μετά από κάποιο καιρό εμφανιστεί ένα καινούργιο πρόσωπο θα τους σφάξουμε από το γόνατο?Ή μήπως επειδή πέφτουμε από το ροζ συννεφάκι και βλέπουμε τη φούσκα ,βρίζουμε θεούς και δαίμονες?Γιατί καμιά φορά η πραγματικότητα πονάει αλλά πονάει ακόμα περισσότερο όταν δε θέλουμε να τη δεχτούμε και να προχωρήσουμε συμφιλιωμένοι με το παρελθόν.