Η συμμετοχή μου στο λογοτεχνικό σάββατο(Έτσι όσο και τόσο διαφορετικά

   Η ζωή της πολλές φορές περναει άχρωμα. Ξυπνάει το πρωί ,αν βέβαια μπορείς να το πεις  με τα δεδομένα ενός κανονικού ανθρώπου πρωι. Κοντοστέκεται λίγο μη και θυμηθεί κανένα μέρος από το όνειρο. Μπα μάταιος κόπος. Ντύνεται γρήγορα και άτσαλα για να κάνει σύντομα. Άλλωστε κανείς δε θα προσέξει τη διαφορά, είχε πει τις προάλλες στη γειτόνισα.Βγαίνει στο χολ και πέφτει πάνω σε κάποια φωτογραφία ενός μοντέλου σε ένα περιοδικό που θα είχε ξεχάσει μάλλον η αφηρημένη κόρη
  -Τι άθλιο γούστο που έχουνε οι σχεδιαστές αυτές τις μέρες. Εγώ θα ήμουν σίγουρα πολύ καλύτερή τους. Μη βλέπεις εμέα τώρα έτσι.Κάποτε ντυνόμουν πιο προσεγμένα, πιο ονειρικά. Δε χόρταινα να κοιτάζομαι στον καθρέφτη φτιάχνοντας κάποια ατέλεια. Δεν έκανα τίποτα αν πρώτα δεν σιγουρέψω πρώτα ότι είμαι έτοιμη για να νιώθω καλά. Θυμάμαι που έπαιρνα απο τα μαγαζιά απλά φορεματάκια που ήταν φτηνά. Και καθόμουνα με τις ώρες στο ανήλιο υπογειάκι που χρησιμοποιούσα σαν εργαστήριο σχεδιάζοντας ανάμεσα σε αξεσουάρ, βαφή και εφημερίδες. Μετά  μόνο απλά δεν έμεναν αφού τα πήγαινα στο σπίτι. Τα ανανέωνα, από βαρετά τυποποιημένα σε αλλιώτικα. Άλλες εποχές τότε. Τώρα είμαι ευχαριστημένη και έτσι. Αρκεί να τα τελειώνω όλα. Να τα προλαβαίνω δουλειές και γκρίνια.
   Στρώνει πρωινό. Τρώει μόνη γρήγορα και ετοιμάζει το σίδερο. Ξυπνάνε οι υπόλοιποι. Τρώνε, χαιρετάνε και αμέσως αμέσως φεύγουνε. Κλείνει η πόρτα. Είναι μόνη

  Περάσανε οι ώρες. Σχεδόν μεσημεριασε.
  -Ουφ ησυχία.Και δεν έχω κάτι να κάνω. Είμαι και μόνη μου. Για να ανοίξω την τηλεόραση

Και πιάνει το τηλεκοντρόλ πάνω από το υπερφορτωμένο πιάνο από διάφορα διακοσμητικά που υπάρχουν και στα άλλα σπίτια και απλά δικαιολογούν την παρουσία τους με το να γεμίζουν το χώρο, που ειλικρινά αν η σημασία τους για τον ιδιοκτήτη μετριόταν σε καθάρισμα θα έπρεπε να μείνουν για πάντα μέσα σε ιστούς και σκόνες. Κάθεται στον καναπέ. Ανοίγει την τηλεόραση και έπαιζε ένα τραγούδι σε μουσικό κανάλι.
 - Πάλι τα παιδιά ακούνε σαχλαμάρες. Αλλά τι να πεις, τελικά εμείς ζούσαμε πολύ καλύτερα. Είχαμε και παιδεία από το σπίτι μας μέχρι και το σχολείο. Να θυμάμαι μικρή, παιδάκι πράγμα, που πρωτοπήγα στο ωδείο. 13χρόνια έκατσα. Το αγάπησα όσο τίποτα άλλο εκείνη την εποχή. Όταν έπαιζα και ήξερα καλά τις νότες, έκλεινα τα μάτια. Το σπίτι γινότανε μια μεγάλη μουσική σκηνή με μένα στο κέντρο. Χαχαχα, τι θυμήθηκα τώρα. Σκεφτόμουν σε ποιο σημείο να κάνω παραλλαγές να βάλω άλλες νότες σε κάποια σημεία να κόψω κάποιες και να επιταχύνω άλλες ώστε να ακουστεί κάτι το πρωτόγονο και νέο. Κάτι που σίγουρα ακόμα και οι έμπειροι μουσικοί θα είχανε να πούνε πως σαν και τούτο άλλο δεν έχουν ξανακούσει. Ναι το αγαπούσα το πιάνο. Με έκανε να νιώθω ανεξάρτητη και τόσο όμορφη. Αυτά είναι μουσική. Όχι τα νεανικά σουξεδάκια που άλλοτε είναι και αύριο έχουν ξεχαστεί απο χθες.Μα να ήρθανε
  Πράγματι ήρθανε. Καθίσανε φάγανε ανάμεσα σε κάποια αραιά μουρμουρητά που άλλα ήταν για ευχαρίστηση και άλλα ήταν μια προσπάθεια αποτυχημένη για να πούνε τα νέα τους. Και έφυγε ο καθένας αλλού στο δωμάτιό του μόνος του. Μόνο εκείνη κάθισε λίγο στο τραπέζι σκεπτική με το τσιγάρο

  Οι ώρες όπως και τα πάντα κυλάγανε. Και γρήγορα μάλιστα στο μυαλό της. Ήταν αργά το απόγευμα πια από μεσημέρι. Ο ουρανός στεκότανε βαμμένος κόκκινος στο αίμα από τη φθορά της συνήθειας στα μάτια της. Δεν είχε νόημα να δοκιμάσει κάτι καινούργιο γιατί  τίποτα δεν άλλαζε. Και τα όνειρα τα έδιωξε για ένα στεφάνι.Η αλήθεια ήταν τα φανταζόταν αλλιώς. Αλλά ας είναι. Τα παιδιά της θα ζούσανε θαμμένα με επιτάφιο τα απραγματοποίητα όνειρά της.Έσβησε το τσιγάρο της και αποχώρησε

  Βράδιασε πια.Ε χειμώνας είναι δε θέλει και πολύ.Έπλενε τα πιάτα μετά το δείπνο και εκείνος ήταν στην τηλεόραση μισογδυμένος, απαχαυνωμένος και κουρασμένος απο τη δουλειά. Αφηρημένη κοίταζε από το παράθυρο της κουζίνας απ' έξω. Μια συκιά ήταν φυτεμένη, απο το λίγο πράσινο που είχε μείνει σε αυτή την πόλη.
 -Όχι ότι την έζησα αυτή την πόλη και ποτέ μου για να ξέρω και το πριν. Αλλά να κάτω από μια τέτοια συκιά στον κήπο μας λίγο πιο εξω απο τη μικρή μας πόλη ξάπλωνα τα βράδια, όταν ο καιρός το επέτρεπε.Και τα μαλλιά μου τα χαιδευε ο αέρας κρατώντας το με τις ρίζες του. για να με φιλήσει υγρά. Έτσι όμορφα περνάγανε τα βράδια μου. Τώρα...τώρα είναι απελπιστικά βαρετά. Τώρα τα αφήνει να περνάνε έτσι.

Έτσι, όσο και τόσο διαφορετικά μεταμορφώθηκε η ζωή της. Ίσως το μυαλό της να ήθελε να πιστεύει ότι ήταν ποσοτικά, το σπίτι, το πιάνο, τα ρούχα. Αλλά η πραγματικότητα ήτανε άλλη. Πιο πιθανό νομίζω να έφταιγε η αδιαφορία της και η αίσθηση τακτοποίησης. Είμαι σίγουρος ότι αυτή η σκέψη πέρασε από το μυαλό της τότε κοιτάζωντας το είδωλο της απο την ανάκλαση στο παράθυρο. Έτρεξε γρήγορα στο υπνοδωμάτιό της. Τυλίχτηκε με ένα διάφανο σεντόνι με τρόπο που μόνο αν περνάγε από το κατώφλι μας ένας αρχαίος μύστης σχετικός κάποιας απόκρυφης τελετουργίας θα μπορούσε να μας αναπαραστήσει με ακρίβεια. Περπάταγε αργά, αποφασισμένα και ανοίκεια προς το μπαλκόνι. Έπιασε το πόμολο και απαλά άνοιξε, λες και απλά το διέταξε.

Είδε τον ουρανό να απλώνεται απέραντος μπροστά της και για μια στιγμή θάρρησε πως είδε κάποιες φιγούρες να πετάνε εκεί ψηλά. Σταθηκε ψηλή στο μπαλκόνι και ρούφηξε δυνατά κάθε λεπτομέρεια ονείρου που κάνανε εκείνη τη στιγμή πολλοί στα κρεβάτια τους. Ναι ο κόσμος μας ανήκει όταν κοιμόμαστε, πιστεύουμε. Είναι ίσως από τις λίγες στιγμές που είμαστε πραγματικά ελεύθεροι και δυνατοί να κάνουμε όσα θέλουμε και φοβόμαστε ταυτόχρονα. Έτσι με αυτό το θάρρος, έκανε ένα βήμα μπροστά, προβάλλοντας το αριστερό πόδι. Ύψωσε το χέρι παίρνοντας βαθιά φωνή και είπε μέσα στη νύχτα

-Κάτω η ζωή που μας γίνεται ξένη.

 -- Ησυχία κοιμόμαστε

Ναι ησυχία. Αυτή η πόλη κοιμάται. Κοιμάται

Ο Ωραίος δικαιώνεται πάντα

Μήπως θα ήθελες όλοι να παραβλέπουν εύκολα τα λάθη σου και να σε θαυμάζουν και απο πάνω; Να σου προσφέρουν  χωρίς να κάνεις τίποτα; Να έχεις πληθώρα επιλογών από άντρες ή γυναίκες ή και τα δύο φύλα; Γεννήθηκες μέτριος ή άσχημος; Λυπούμαστε το υπόλοιπο τύχης σας δεν επαρκεί για αυτό το αίτημά σας ,παρακαλούμε περάστε σε μια άλλη ζωή και τότε θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για σας. Ως τότε , μη διανοηθείτε να μας ξαναενοχλείστε ,ευχαριστούμε για την κλήση σας σας ευχόμαστε ένα ωραίο βράδυ( και καλό πνίξιμο με πέτρα στο λαιμό στον πλησιέστερο υδροβιότοπο).

Αυτή την πικρή αλήθεια μπορεί εύκολα να τη δει κανείς να εφαρμόζεται στην καθημερινή ζωή. Υπέρ ή κατά ,αναλόγως. Σίγουρα δεν είναι καθολικη η εφαρμογή αυτού του κανόνα και σίγουρα δεν είναι  από τον ορισμό της κάτι το κακό. Σίγουρα επειδή δε γεννήθηκες Μπραντ Πιτ δε συνεπάγεται ότι η ζωή σου θα έχει λιγότερο ενδιαφέρον και ακροαματικότητα ακόμα και από ντοκιμαντέρ καναλιού της ΕΤ. Ούτε όμως βέβαια υπάρχει κάτι το μεμπτό στο να κυνηγάς περισσότερο το ''θεό'' επειδή σου αρέσει, να προσπαθείς να κερδίσεις τα πέντε λεπτά δημοσιότητας στη μνήμη του  με ένα κομπλιμέντο, με ένα κέρασμα. Ίσα ίσα ,η αναγνώριση της ομορφιάς είναι προιόν του καλού γούστου το οποίο στις εποχές του τσιμέντου σπανίζει. Και στο κάτω κάτω το ωραίο και η κατάκτησή του δεν είναι το κίνητρο αυτό που από πάντα στην ιστορία μας, μας ενέπνεε για να πάμε σε κάποιο καλύτερο επίπεδο;

Από την άλλη όμως αυτό  απέχει πάρα πολύ  από αυτή την αρρώστια-δικτατορία της ωραιολαγνείας που έχει γίνει πιο συχνή και από τα κινέζικα στους δρόμους. Το έχω ζήσει, το έχω ακούσει και το έχω ως εκ τούτου εμπεδώσει αρκετά καλά. Στο μυαλό πολλών ανθρώπων συχνά μόλις εμφανιστεί αυτός ο κάποιος όλοι οι άλλοι εξαφανίζονται ενώ αν τυχαία συγκριθούν έστω και νοερά ισοπεδώνονται με σχόλια όπως μετριότητες, <<  τελικα ο Κουασιμόδο έκανε παιδιά>>. Και το εξοργιστικότερο με τους 'θεούς' είναι το ότι ΔΕΝ έχουν προσπαθήσει ΚΑΝ, ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι δεν έχουν σκεφτεί να σηκώσουν για όλα αυτά τα προνόμια. Απολαμβάνουν την τύχη τους σε βάρος των άλλων. Γιατί πολλές φορές το να έχεις καλό χαρακτήρα και ενδιαφέρουσα προσωπικότητα( και άλλα για τα οποία έχεις μοχθήσει) αλλά με μια εμφάνιση που δεν διεκδικεί καριέρα μοντέλου μόνο στα παραμύθια αποδεικνύεται αρκετό για να πάρεις κάποια από τα σφυρίγματα που παίρνει μια ωραία παρουσία επειδή μόνο και μόνο είναι ωραία.Τέρας της πραγματικότητας, η Πεντάμορφη πήρε τον Ντι Κάμπριο .

Πολλές φορές έχω τύχει προ πυλών της εξής συζήτησης. Θέμα << Ο θεός χώρισε .Το θέμα συνήθως δεν είναι  τόσο τα σάλια των άλλων εεε... εννοώ το ότι χώρισε αλλά με ποιον τα είχε μέχρι πρόσφατα·  <με έναν κοινό θνητό  παρακαλώ πολύ, Τασία μου! Ο οποίος τόλμησε και είχε και το θράσος να δεχτεί να χωρίσουν πολιτισμένα .Ούτε ένας οδυρμός, ούτε ένα 'Σάαααακη', ούτε μια αυτοσχέδια αναπαράσταση επεισοδίου της Λάμψης για πάρτη του ώστε να τον κρατήσει>  .Τα σχόλια για τον την άλλη κυμαίνονται από το Φράκενστάην μέχρι η πάπισσα του περιπατήματος του πεζοδρομίου. Σίγουρα δεν είναι πάντα τα ίδια λόγια (ανάλογα και με το σαλόνι του ξεκατινιάσματος) αλλά πιάνετε το πνεύμα( οπότε σας αφήνω ελεύθερους να χρησιμοποιήσετε τη δημιουργική φαντασία σας για να συμπληρώσετε εσείς τους διαλόγους).


Το τραγικό στην υπόθεση είναι ότι στον γκέι χώρο ο θεός σε αυτή τη συζήτηση αποκτά άλλο ένα μπόνους πέρα απο το φυσικό κάλλος· ο κύριος θεός είναι αυτό που λενε σχεδόν πάντα '100% αρρενωπός' και ο σωστός στην όλη υπόθεση του χωρισμού. Ω ναι ,  ο τυπάς δεν είχε τίποτα να μαρτυράει την ομοφυλοφιλία του  περα από την κρεβατοκάμαρά του. Το οποίο στα γκέι συμφραζόμενα είναι το τρίγωνο πανοράματος για τους Σαλονικείς ,τα ...'μπαλκόνια' με θέα την Ακρόπολη και το Καλλιμάρμαρο μαζί για τους στρέιτ .Έτσι όπως καταλαβαίνετε αυτός που θα δυσαρέστησει το μικρό εφήμερο θεό τους( αυτό ισχύει και για τους στρέητ ) είναι καταδικασμένος στην πισόπλατη ειρωνία και τη μεσημεριανάδικη ανάλυση από τους υπόλοιπους. Προς θεού δε λέω ότι ο κύριος θεός είναι η προσωποποίηση του σατανά ενώ ο άλλος ο οσιομάρτυρας· τέτοιες προσεγγίσεις δεν με αγγίζουν πόσο μάλλον να με καλύψουν. Αλλά ειλικρινά ,δεν είναι εξοργιστικό να διαστρεβλώνεται με τέτοιο τρόπο η πραγματικότητα για χάρη ενός προσόντος καθαρής τύχης; 

Τέτοια περαστικά, πολλά και στο γκέι και σε οποιονδήποτε άλλο χώρο με τον θεό και τους ακόλουθούς του .Και σε κάθε περίπτωση ο θεός δεν είναι ο πραγματικός υπαίτιος της όλης κατάστασης, ούτε ο Κύριος που δεν μας έκανε τοπ μόντελ όλους (αλλά σε πολλά αλλά φταις κύριος ,αλλά αυτά σε άλλο ποστ ) αλλά εμείς οι ίδιοι σαν σύνολο που φροντίζουμε να βγάζουμε τα μάτια μας καλλιεργώντας τέτοιες τερατώδεις νοοτροπίες .

Αγάπη εκ βαθέων

 Στέκομαι μεσοπέλαγα και τρέχω
μακριά από όσα έζησα και άκουσα
γυρίζω πίσω βράδυ στην πατρίδα

απτη μία μεριά γλυκιά η ζωή
και όνειρα από πανέμορφες
μελωδίες χορτάτα βλέπω

μεθυσμένη απ'της δικής σου
αναπνοής το ανεβοκατέβασμα
μετά από καταιγίδα φιλιών 'ναι

από την άλλη πόνος πολύς 'ναι
που έτσι σταμάτησες να θωρείς
του κόσμου εδωνα το γαλάζιο

έγινε σκοτεινό σαν βυθού μαυρίλα
πυκνό μπλε ,απέραντο και χαώδες
σαν μια εκ ψυχής βαθέων αγάπη.

Όλα τελείωσαν ,οι σκέψεις παγώσαν
μόλις είμαι ένα  βήμα πριν και
δεν έχει  τίποτα άλλο μείνει δω

χάμω πέφτει η νεράιδα σα φτερό
να ανταμώσει το δροσερό νερό
και την αγκαλιάζει το χάος

 η μαμά με αγκαλιάζει
πρώτη φορά με φιλάει
νιώθω ζεστη στο μέτωπο

λιακάδα ,γαλάζιο απέραντο
και μπαλόνι στα χέρια μου
όλο το κόσμο θα κατακτήσω

γυρνάω  ντάλα μεσημέρι σπίτι
κουκουλώνομαι μέσα στην πόρτα
βραδιάζει ,πάω και φεύγω έξω

εσύ ο  ουρανός και ο κόσμος ,σε νιώθω
πρόσωπο και απεραντοσύνη στ αστέρια
όλα άπειρα και όλα στη χούφτα μου

φωνή σπάει τον καθρέφτη ονείρου
στο τηλέφωνο ακούω όσα ποτέ
ξέχασα γιατί δεν ήθελα να ακούσω

φλόγες κόκκινοι δρόμοι
ουρλιαχτά πανδαιμόνιο
παραμονές τρέλας καγωνίας

χάμω πέφτει η νεράιδα σα φτερό
να ανταμώσει το δροσερό νερό
και την αγκαλιάζει το χάος

ξυπνάω και κοιτώ ολόγυρα
βλέπω γύρω μου όχι εσένα
αλλά ζωντανούς και γιατρούς

στην κόλαση ξύπνησα τελικά

Το ποίημα είναι δικό μου και γράφτηκε με αφορμή αυτή την είδηση
 http://www.newsbeast.gr/society/arthro/374700/tragiki-istoria-agapis-piso-apo-voutia-sti-thalassa/

Ρεαλιστικές συνειδητοποιήσεις παρτ3 Παραφράζοντας το Ζολά σήμερα

Χωρίς αμφιβολία υπάρχουν μεγάλα εμπόδια στις πρωτότυπες απόπειρες .Προσκρούουν στις υποκρισίες της πολιτικής κριτικής και στη μακρά παιδεία ανοησίας που επιβάλλεται στον όχλο[..].Αλλά οι ψηφοφόροι αλλάζουν .Πρέπει να υπολογίζουμε την κίνηση των καιρών ,στην ανάγκη για πραγματικότητα που μεγαλώνει παντού .Μάταια οι τελευταίοι αριστεροί και δεξιοί επαναλαμβάνουν ότι ο λαός θέλει αυτό, ότι ο λαός δε θέλει εκείνο ·θα έρθει η μέρα που ο λαός θα θελήσει την αλήθεια