Ιt gets better -greece project ή υπάρχει ελπίδα τελικά :)

Το παραπάνω βίντεο με άγγιξε όχι τόσο γιατί είναι gay friendly, ένα από τα πολλά που ανεβαίνουν κατά καιρούς,αλλά γιατί αντιπροσωπεύει άλλο ένα βήμα προς τα μπρος της Ελλάδας για την αποδοχή της διαφορετικότητας σε ένα ακόμα τομέα.Είναι μια επιπλέον μικρή χαραμάδα σε όσους ακούνε από παντού αλλά και από τα πιο αγαπημένα τους πρόσωπα λόγια τόσο σκληρά για κάτι για το οποίο στο κάτω κάτω δεν μπορούν και να θέλανε να επιλέξουν.Λίγη ακόμα ελπίδα σε όσους εδώ προσπαθούν να  βρουν τον εαυτό τους ,ωστόσο συνεχίζουν να τρώνε ζόρια γιατί δεν είναι η επιλογή τους αυτό που θέλει ο κόσμος.

Ναι σίγουρα απέχουμε ακόμα αρκετά για να το φτάσουμε σε σημείο βιώσιμο και δίκαιο για τα άτομα της ΛΟΑΔ και υπάρχουν και άλλα και σοβαρότερα προβλήματα στην κοινωνία για να λυθούν.Αυτό είναι κάτι που ο καθένας και εγώ γνωρίζει.Αλλά ειλικρινά είναι τόσο ωραίο και γλυκό όταν στο τέλος της ημέρας ανάμεσα σε όλα τα άλλα ζόρια έχεις κάτι,λίγο σαν και αυτό,να κρατήσεις.Είναι παρήγορο.Όμως και τη μέρα εκείνη μπορεί πραγματικά είτε να  έχει κανείς στην άλλη πόρτα τον τοίχο της απόρριψης και παρ' όλαυτα αυτό να μην είναι κάτι που θα το λύσει είτε να ακούγεται τόσο αδιάφορο και τόσο άσχετο με τα παρόντα προβλήματα.Ίσα ίσα αν αλήθεια θέλουμε να φτάσουμε κάποια μέρα να λέμε ότι χωρίς αμφιβολία πάμε μπροστά, τότε είναι απαραίτητο να ξέρουμε να εκτιμάμε ακόμα και τα μικρά θετικά πράγματα που μας συμβαίνουνε ή που τα κάνουμε.Και χρειάζεται ακόμα να ξέρουμε ότι μπορούμε λίγο ακόμα παραπέρα και έπειτα λίγο πιο κει.Άλλωστε λίγο λίγο καλύτερα ,κάποτε, ποιος ξέρει,θα έρθει η στιγμή που θα κοιτάμε πίσω και θα γελάμε με μας με το τι μας απασχολούσανε

Πέρα στο θολό ποτάμι

need to breathe

Booth and the Bad Angel - The Dance Of Bad Angels (HD) (Tim Booth & Angelo Badalamenti)

o χορός των ικάρων 

τι ταξίδι και αυτό
δε βρίσκω λόγια
ένα μικρό καταφύγιο
μέσα στο απέραντο γαλάζιο
γύρνα γύρνα τον τροχό
πήγαινε εκεί που δείχνει το βέλος
παραδώσου στο κύμα
που κυλάει μέσα

δάχτυλα με χώμα από πατρίδα
αρχίζουν να σκάβουν
ανοίγουν κουτιά
πηγαίνουν βαθιά μέσα
λαχταρώ μέσα σου να χαθώ

ωραία ζωή κάτω απτα αστέρια
περιστρέφομαι γύρω από την Αφροδίτη στον Άρη
υπάρχει ένας ατέλειωτος πόλεμος
η καρδιά το μυαλό
πώς άραγε μεγάλωσαν τόσο διαφορετικά

είμαι τόσο ταραγμένος,έτοιμος να εκραγώ
είναι μύθος για το αν φιλήσεις πρίγκηπα
σου λέω θα γίνουν βατράχια
υπάρχει ένας ατελείωτος πόλεμος
το φεγγάρι τον ήλιο
πριν καλά καλά τα βρουν
θα έχουμε χαθεί

θεέ μου, πάρε με τώρα
είμαι έτοιμος να ανέβω
να ξερα μόνο πως
δώσ μου φτερά δώς μου φτερά
εχώ κολλήσει τόσο χαμηλά
πάρε πίσω το χώμα Σου
γυρνάω πίσω στην αρχή

δες το στάσιμο βγάζει φτερά
ο άφθαρτος ενέδωσε
ο θεός είναι η αγάπη είναι αγαπη
και ο εραστής της θα μαι
λαχταρώ να χαθώ στην απόλυτη χαρά

χόρεψε μαζί μου γύρω απτη φωτιά
ο χορός των ικάρων που θέλανε να πάνε πιο μακριά
ο θεός είναι αγάπη είναι αγάπη
και ο εραστής της θα μαι
λαχταρώ να φέρω τον κόσμο στην απόλυτη χαρά

μετάφραση: Περσέας

Ας το παίξουμε Ευρωπαίοι

                                                                      themoviescult.gr

                                      και δε μου λες Ζαν?πως πάει το παντεσπάνι με τον πρώην κουμπάρο μας
     -το παντεσπάνι του είναι πολύ καλό.Αλλά το παστοκύδωνο βρε Μαρικάκι δεν το κάνει όπως εσύ
-α μην ανησυχείς Ζαν!Αύριο πρωί θα του μάθω να κάνει ένα παστοκύδωνο μη σου πω καλύτερο και από το δικό μου

Εμείς οι Έλληνες σαν λαός είμαστε πολύ περήφανος.Ίσως λίιιιγο παραπάνω από ότι θα έπρεπε αλλά αυτό είναι μια εντελώς ασήμαντη λεπτομέρεια με την οποία (προς το παρόν)δε θα ασχοληθούμε.Ωστόσο μας αρέσει πάρα πολύ να γινόμαστε άλλοι λαοί.Για του λόγου το αληθές; όταν έχουμε τα νεύρα γινόμαστε Τούρκοι,όταν πεινάμε γινόμαστε σαν τα αφρικανάκια, όταν είμαστε τσιγγούνηδες γινόμαστε Εβραίοι(οι αγγλομαθείς γίνονται και Scottish),όταν παίρνουμε ηλίθιες εκφράσεις ή κάνουμε περισσότερες μαλακίες από ότι προορίζεται ένας άνθρωπος να κάνει σε μια ρημάδα ζωή γινόμαστε Μόγγολοι,όταν είμαστε συνεπείς στα ραντεβού γινόμαστε Βρετανοί, ενώ όταν στο σεξ είμαστε κορυφή γινόμαστε Λατίνοι(από εκεί και η έκφραση είσαι εσύ μια Λατινοαμερικάνα, και η 'μην την βλέπεις τώρα έτσι; είναι αυτή μια λατινοαμερικάνα...) και τα λοιπά και τα λοιπά
Και τώρα ιδού η απορία: στις σχέσεις μας με τους πρώην(φίλους,γκόμενους,σχέσεις κτλ) ποιος λαός πρέπει να γίνουμε?Γιατί όπως και να το κάνεις η μέχρι τώρα ελληνική αντιμετώπιση σε αυτό το θέμα δεν νομίζω ότι είναι και η καλύτερη.
Ναι  ισχυριζόμαστε ότι εμείς είμαστε οι ανοιχτόκαρδοι και μόλις συμπαθήσουμε κάποιον θα τον βάλουμε αμέσως στην καρδιά μας .Ωστόσο εκεί που από την μία μέρα είμαστε με κάποιον/α αυτοκόλλητοι ή οι απόλυτα παθιασμένοι εραστές ή και τα λοιπά και τα λοιπά, την άλλη μέρα ,στην καλύτερη περίπτωση,δεν θέλουμε ούτε καν καλημέρα να του πούμε και φυσικά τον/την θάβουμε όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε .Καλά στην χειρότερη απλά δε γίνεται να μιλήσουμε(γιατί τότε ένας από τους δύο ή και οι δύο δεν μπορούν να μιλήσουν εξαιτίας της μετακόμισης τους σε μέρος όπου βλέπουν από άλλη γεωμετρικά νέα οπτική γωνία τα ραδίκια).Και το έργο  παίζεται ξανά και ξανά σε διάφορες παραλλαγές αλλά πάντα με κοινή κατάλαξη πριν το τέλος; βάζα,τραπέζια,παιδιά,σκυλιά,γατιά(τελευταία και i-pod)εκσφενδονίζονται προς διάφορες κατευθύνσεις συνοδευόμενα με γλυκόλογα του τύπου θα σου ξεριζώσω το λαρύγγι χρυσό μου,θα σου σπάσω το κεφάλι αγάπη μου ή και τα πνευματώδη  'φιλάρα αν μου ξαναπείς κουβέντα, θα σου βάλω την υποδιαστολή εκεί που ξέρεις'.Και φυσικά η προσπάθεια να το πας με πολιτισμένο τρόπο 'καλός χρυσός αλλά δεν πάει άλλο για αυτό και αυτό' δεν θεωρείται επιλογή γιατί χάνει τη νοστιμάδα του το όλο πράγμα και κυρίως γιατί και θα γδαρθείς και θα θεωρηθείς και μλκς από πάνω.Το έργο και το σενάριο δεν προβλέπει μια τέτοια λύση, δεν έχει κοινό

Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει από το να φερθούμε με αξιοπρέπεια όταν όλα πια έχουν τελειώσει.Η έλλειψη μνήμης και δεν θυμόμαστε ότι πριν τάζαμε στον άλλον τόσα και τόσα?Η έλλειψη σεβασμού στις όμορφες αναμνήσεις που μείνανε?Η σχιζοφρένεια που από την μία δεν θέλουμε ποτέ μα ποτέ ξανά να του/της μιλήσουμε αλλά όταν μετά από κάποιο καιρό εμφανιστεί ένα καινούργιο πρόσωπο θα τους σφάξουμε από το γόνατο?Ή μήπως επειδή πέφτουμε από το ροζ συννεφάκι και βλέπουμε τη φούσκα ,βρίζουμε θεούς και δαίμονες?Γιατί καμιά φορά η πραγματικότητα πονάει αλλά πονάει ακόμα περισσότερο όταν δε θέλουμε να τη δεχτούμε και να προχωρήσουμε συμφιλιωμένοι με το παρελθόν.