Thats the feeling! kissez

Humanism's sales season

Στις 22  Ιουλίου το πρώτο Θέμα δημοσίευσε μια περίεργη είδηση. Ανακαλύπτοντας ότι στις φυλακές του Κορυδαλλού χτίστηκε μία πισίνα και τοποθετήθηκε ένα μπάρμπεκιου σχολίασε την είδηση. Βέβαια το μισανθρωπιστικό παραλήρημα κάθε άλλο παρά εύκολα ως σοβαρό δημοσιογραφικό σχόλιο μπορεί να σχολιαστεί. Αλλά ας μιλήσουμε αναλυτικά και κριτικά ως αρμόζει σε κάθε είδηση, όσο ανοίκεια και αν φαίνεται στα αυτιά μας

Κανονικά γράμματα:είδηση απο πρώτο θέμα
πλάγια γραφή:σχόλια μου

1 Φαντάζει απίστευτο, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Με έγκριση της διοίκησης των φυλακών, προσωπική εργασία κρατουµένων που ελπίζουν µε αυτόν τον τρόπο σε καλύτερη µεταχείριση, αλλά και χρήµατα του Ελληνικού Δηµοσίου που υποτίθεται ότι πασχίζει να κόψει δαπάνες, οι Φυλακές Κορυδαλλού απέκτησαν τη δική τους πισίνα.

  Η πρώτη αντίφαση που έκανε το άρθρο. Από τη μία προβάλλει το λόγο που έγινε η πισινα (καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης των κρατουμένων αλλά και ένα πιο ευχάριστο περιβάλλον για τους επισκέπτες) αλλά απο την άλλη συνεχίζει με ένα ειρωνικό σχόλιο το οποίο εν συνεχεία αυτοαναιρείται ή τουλάχιστον τίθεται σε τέτοια αμφισβήτηση ώστε ένας δημοσιογράφος που σέβεται τη δουλειά του δύσκολα θα το έβαζε σα δεδομένο

2 «Όσα είδαν το φως της δημοσιότητας δεν ανταποκρίνονται ούτε κατά διάνοια στην αλήθεια», επισημαίνεται σε ανακοίνωση της 'Ενωσης Σωφρονιστικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΕΣΥΕ).

«Για ότι έχει κατασκευασθεί στο «νεκρό» προαύλιο (πρώην σκουπιδότοπος) του ψυχιατρείου, το ελληνικό δημόσιο, ο δοκιμαζόμενος λαός μας, δηλαδή, δεν έχει καταβάλει ούτε ένα ευρώ! Όλα έγιναν με την εργασία των κρατουμένων-εργαζομένων και τα λίγα χρήματα που απαιτήθηκαν για τα υλικά καταβλήθηκαν από την ΟΣΥΕ την πρωτοβάθμια ένωση των υπάλληλων του ψυχιατρείου και χορηγούς», αναφέρει ο συντάκτης της ανακοίνωσης και προσθέτει: «Είναι να απορεί κανείς, με τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η προσπάθειά μας να αναβαθμίσουμε τις συνθήκες κράτησης στο Ψυχιατρείο. Καλούμεθα να απολογηθούμε επειδή προσπαθήσαμε να αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο, να πάμε, δηλαδή, κάποια βήματα μπροστά την κοινωνία των φυλακών, να μη βλέπουμε πλέον τους κρατουμένους σαν αριθμούς και να «δικαιολογείται» κάθε χρόνο συγκεκριμένος αριθμός αυτοκτονιών».

 Οι ίδιοι οι υπάλληλοι ισχυρίζονται ότι το κόστος κατασκευής και πισίνας και μπάρμπεκιου σε καμία περίπτωση δεν επιβαρύνει το Ελληνικό Δημόσιο. Σίγουρα κανείς δε μπορεί να πει ότι αυτό είναι και ένα de facto γεγονός, ότι δηλαδή δεν υπήρχε κάποιο συμβάν διαφθοράς αλλά και σίγουρα όχι και το αντίθετο. Τα οικονομικά εγκλήματα αποδεικνύονται με οικονομικά στοιχεία. Δεν αποδεικνύονται ούτε με εκτιμήσεις του ποδιού <<Το συνολικό κόστος κατασκευής της υπολογίζεται στις 35.000 ευρώ -εφόσον υπάρχει οικοδοµική άδεια-, ενώ στην περίπτωση που δεν υπάρχει άδεια -κάτι που είναι και το πιθανότερο- το κόστος πέφτει στις 25.000 ευρώ.>> αλλά και ούτε με αφοριστικές εκτιμήσεις. Μέχρι να αποδειχτεί κάτι ή να υπάρχουν χειροπιαστά στοιχεία, ένας δεοντολόγος δημοσιογράφος προσέχει ιδιαίτερα τη γλώσσα του και τα συμπεράσματά του. Αλλά και αν ακόμα δεχτούμε ότι στη χρηματοδότηση εμπλέκεται και οικονομική διαφθορά αυτό δε σημαίνει όμως ότι το ίδιο το γεγονός εμπεριέχει και κάτι το κακό

3αΜια αυλή φυλακής, που όµως έχει µετατραπεί σε… πολυτελές σπα για όσους έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν το «εισιτήριο

3β Στη φυλακή είναι γνωστό ότι μπορείς να αγοράσεις τα πάντα, από κινητά τηλέφωνα -σαν αυτό που βρήκαν στο χέρι του Άκη Τσοχατζόπουλου- μέχρι τηλεοράσεις και ατομικά ψυγεία. 

Ο δημοσιογράφος σε αυτό το σημείο διαπράττει ένα πολύ σοβαρό ατόπημα σε ανθρωπιστικό επίπεδο. Το ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν κάνει λάθη, σοβαρά σίγουρα και για αυτό άλλωστε είναι εκεί που βρίσκονται, σημαίνει ότι χάνουν κάθε δικαίωμα για μια κάποια ευχαρίστηση; Δηλαδή τι ακριβώς θέλει να μας πει ο κύριος δημοσιογράφος, ότι όποιος μπει στη φυλακή πρέπει να είναι καταδικασμένος στην απόλυτη μιζέρια για χάρη κάποιων σαδιστικών ευχαριστήσεων που μπορεί να έχει η κοινωνία; Δεν μας απαντάει όμως στο εξής ο αρθρογράφος· πώς ακριβώς θα σωφρονίσει με αυτό τον τρόπο το τμήμα αν δε μάθει στον κρατούμενο ότι για να αποκτήσει την οποιαδήποτε απόλαυση πρέπει να κοπιάσει; Πώς ακριβώς οι ποικιλοτρόπως ανά άτομο τραυματισμένοι ψυχολογικοί μηχανισμοί θα ιαθούν όταν βουλιάζουν στη μιζέρια, τη βία, τα ναρκωτικά και ενώ παράλληλα η οποιαδήποτε προσπάθεια δημιουργίας καταπνίγεται ως προκλητική; Αλλά βέβαια αυτά τα ερωτήματα και προβληματισμοί/ευαισθησίες μάλλον άγνωστοι θα πρέπει να είναι στον αρθρογράφο ο οποίος ταυτίζει το παρεμπόριο της φυλακής με μια προσπάθεια εξανθρωπισμού της κοινωνίας ξεκινώντας ακόμα και από τους άσωτους υιούς της . Μια αοριστολογική αγανάκτηση δηλαδή και γκρίνια απλά και μόνο για να υπάρχει

4 Αυτοί που έδωσαν την άδεια κατασκευής της πισίνας -αν υπάρχει- θα πρέπει να μας εξηγήσουν πώς προωθεί την προσπάθεια σωφρονισμού των φυλακισμένων η κατασκευή πισίνας μέσα στις φυλακές Κορυδαλλού!

 Το σημείο αυτό μου προωθεί με τρόπο αρκετά δημιουργικό το κατηγορώ μου. Ήδη ο αρθρογράφος έχει αναρωτηθεί από την αρχή του άρθρου γιατί σε μία τέτοια κρίση που περνά η Ελλάδα θα πρέπει οι φυλακισμένοι να έχουν πισίνα. Νομίζω ότι ο τίτλος του παρόντος άρθρου δικαιολογεί το γιατί θεωρώ αναίσχυντο και ανάλγητο έναν τέτοιου είδους συλλογισμό. Το ότι επειδή εσύ δυστυχείς και δεν κάνεις τίποτα για αυτό, αυτό δε σημαίνει ότι ο άλλος πρέπει να κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια να βουλιάζει ως άλλη Οφηλία επειδή εσύ έτσι παθητικά διάλεξες να τελειώσεις τη μίζερη ζωή σου. Αυτοί οι άνθρωποι που βρίσκονται στο περιθώριο και που για κανένα λόγο δε νιώθουν τη φυλακή σπίτι τους ή έστω κάτι οικείο, αποφασίσανε να κάνουνε κάτι για να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και να επέμβουν πάνω της αποφασιστικά. Όχι με όπλα και επαναστάσεις αλλά με κόπο, προσπάθεια και ελπιδοφόρα ενατένιση. Αυτοί οι άνθρωποι παρά τα ελαττώματα τους και παρά τα λάθη τους κάνουν κάτι που εμείς οι αναμάρτητοι δε κάνουμε και που θα έπρεπε να παραδειγματιστούμε από αυτό. Οργανώνονται στην καλυτέρευση με έργα όχι με μολότωφ και βία λέξεων.

  

5 Ελπίζουμε να μην εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι αυτό που βλέπουν τα μάτια μας είναι κάτι διαφορετικό απ' αυτό που πραγματικά έχει κατασκευαστεί. Να μην ισχυριστούν δηλαδή ότι μία πισίνα τριών επιπέδων με πλακάκια και σύστημα ανακύκλωσης νερού είναι στην πραγματικότητα ποτίστρα για... παπάκια.

 Είναι εμφανές νομίζω ότι ο αρθρογράφος πλαισιώνει το άρθρο με ταιριαστό στις εμπάθειες του τρόπο αντίληψης ο οποίος όμως δεν ανταποκρίνεται στην ελληνική πραγματικότητα. Όλοι γνωρίζουμε τι τέρας οπισθοδρόμησης είναι η γραφειοκρατία στην Ελλάδα και το πως μπορεί να φέρει πίσω τη δημιουργικότητα. Καταρχάς δε γνωρίζω λεπτομερώς τη νομοθεσία που περικλείει τα σωφρονιστικά ιδρύματα και την πολεοδομία αλλά σίγουρα θα υπάρχουν ασαφείς γραμμές και άφαντες οδηγίες στο να δοθεί μια αδειοδότηση πισίνας σε μία φυλακή και οι οποίες αν δεν υπήρχαν προφανέστατα δε θα προσπαθούσαν να καταφύγουν σε ένα παραθυράκι. Το γεγονός ότι έγινε παραθυράκι αντί της κανονικής διαδικασίας σίγουρα είναι αμφιλεγόμενης φύσης το σκεπτικό αλλά σίγουρα δεν μπορεί να εξισωθεί με τους πολλούς χιλιάδες Έλληνες που κάνουν τέτοιες παρασπονδίες προκειμένου να φοροφυγαδεύσουν τεράστια ποσά από φιλόκλεπτη διάθεση.Το κοινοφελές με το εγκληματικά εγωιστικό δεν είναι και δεν μπορούν να γίνουν στην κρίση όμοια. Σίγουρα αν κρίνει η δικαιοσύνη ότι πρέπει να πληρωθεί η άδεια το ποσό αυτό θα πρέπει να πληρωθεί. Ωστόσο όμως θα πρέπει να έχουμε γνώση ότι αν θέλουμε να απαλλαγούμε από τη σβερκοεπιβητορική γραφειοκρατία θα πρέπει να κοιτάμε την ουσία των πραγμάτων και όχι την τυπολαγνική τους υφή

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η δημοσιογραφία είναι ένα πολύ σημαντικό λειτούργημα επειδή ακριβώς έχει μεγάλη επιρροή στον κόσμο. Όποιος ασχολείται με αυτό το επάγγελμα θα πρέπει να έχει πρώτα συνειδητοποιήσει ότι ό,τι γράφει και λέγει έχουν άμεσο αντίκτυπο πολύ βαρύτερο από τη γνώμη ενός απλου πολίτη. Για αυτό πρέπει να είναι προσεκτικός και αν ακόμα διαφωνεί θα πρέπει να θέτει τη διαφωνία του με τρόπο διακριτικό και όχι σε βάρος της διαδικασίας της πληροφόρησης. Η απόφαση πάρθηκε να κατεδαφιστεί η πισίνα εξαιτίας ενός δημοσιογράφου με λαικίστικη λαίλαπα και όχι με νομικές γνώσεις και οικονομικά τεκμήρια. Θεωρώ αυτονόητο ότι τέτοια γεγονότα θα έπρεπε να μας προβληματίζουν. Είναι μόνο η αφορμή στην πολυεπίπεδη απολίτικη στάση των Ελλήνων που φτάνει στο σημείο να εκδηλώνεται αρκετά συχνά σε ισοπεδωτικά αναίσθητες συμπεριφορές

Η Γυμναστική των εξετάσεων

στιγμιότυπο απο την ταινία κινουμένων σχεδίων Αστερίξ και Οβελίξ και οι δώδεκα άθλοι όπου πρέπει να τα βγάλουν πέρα με μια...τυπική γραφειοκρατική διαδικασία
και που λες χρυσό μου, αν το παιδί από εδώ κάνει εξετάσεις εμένα να μου τρυπήσεις το καλό μου μεταξωτό τραπεζομάντηλο το οποίο αν το πλύνεις με vanish έχω την εντύπωση ότι θα ξεθωριάσει

 Την προηγούμενη βδομάδα πήγα στο Βενιζέλειο νοσοκομείο για να κάνω προληπτικές εξετάσεις ρουτίνας για τον ιο HIV, ο οποίος είναι γνωστός για την ασθένεια που προκαλεί, το AIDS. Ξεκίνησα πρωί πρωί και έφτασα στο νοσοκομείο στις 10 με την ίδια χαρά που πάει ένας πρόσκοπος που πάει στην εξοχή. Εμπρός λοιπόν για μια πρωτόγονη και άγνωστη εμπειρία, 'ηταν το σύνθημά μου'. Αλλά από ό,τι φαίνεται μάλλον και στους γιατρούς άγνωστο ήταν. Όλοι αγνοούσαν το γεγονός ότι υπάρχει ειδικό πρόγραμμα για τις εξετάσεις hiv, ακριβώς για να μη χρειαστεί να χρησιμοποιήσει κανείς το βιβλιάριο υγείας. Και έτσι με έστειλαν από το αιματολογικό στο ιολογικό, απο το ιολογικό στην αιμοδοσία, η αιμοδοσία στο γραφείο εκκίνησης, το γραφείο εκκίνησης να βρω έναν παθολόγο να μου γράψει τις εξετάσεις και στο τέλος μια γιατρός μου είπε να πάω σε μία υπεύθυνη στο τμήμα aids. Αλλά επειδη ταμπέλες για τμήμα aids έβλεπα πόρτα για το τμήμα aids δεν έβρισκα τη ξαναρώτησα και με έστειλε στη σχετική γιατρό που ήταν όληηηηη την ώρα απέναντι απο το αιμοδοσίας.. Και εγώ όλη την ώρα ήμουν στο Βενιζέλειο και έκανα περιοδείες. Tη βρήκα λοιπόν τη γιατρό της είπα τι ήθελα. Μου ζήτησε κάποια στοιχεία (τα οποία για ανώνυμη εξέταση δεν ξέρω κατά πόσο πρέπει να δίδονται, όπως διεύθυνση και πατρώνυμο) αλλά ευτυχώς δεν μου ζήτησε ταυτότητα.
  Έτσι λοιπόν μπορεί να έκανα το τεστ το οποίο το παρέλαβα προχθές και ήταν αρνητικό αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν ταλαιπωρήθηκα χωρίς λόγο και παρά λίγο να πληρώσω παθολόγο για μία εξέταση που υποτίθεται ότι είναι δωρεάν. Και μάλιστα όλα αυτά στο μόνο νοσοκομείο παγκρητίως που έχει αυτό το πρόγραμμα για δωρεάν εξετάσεις και ανώνυμες, το δεύτερο είναι αρκετά αμφιλεγόμενο για μένα (αν και πρακτικά τα στοιχεία που δίνεις προστατεύονται απο το ιατρικό απόρρητο και δεν κρατούνται). Η διαδικασία αυτή αποδείχτηκε κουραστική και αγχώδης κι ας είχα την άπειρη πολυτέλεια χρόνου και ηρεμίας, μιας και δεν είχα κάνει κάποια πράξη ανοησίας ή δεν είχα κάποιες ενδείξεις ώστε να με πιέζουν οι υποψίες. Αμφιβάλλω όμως το κατά πόσο ένας που φοβάται ότι μπορεί να είναι φορέας του hiv θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα με όλη αυτή τη διαδικασία μόνος του
  Για αυτό λοιπόν, θεωρώ χρήσιμο να δώσω κάποιες πληροφορίες σχετικές με τη δωρεάν εξέταση. Καταρχάς καλούμε το 21 07 22 22 22 την εθνική γραμμή aids/ΚΕΕΛΠΝΟ για να μάθουμε που έχει κοντά μας νοσοκομείο που κάνουν αυτές τις εξετάσεις δωρεάν τα οποία πάνω κάτω είναι τα εξής

Αθήνα

Εθνικό Κέντρο Αναφοράς Aids Νοτίου Ελλάδος
Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας  Λεωφ. Αλεξάνδρας 196

Κέντρο Αναφοράς Κυτταρικής Ανοσίας Περ/σεων Aids
Π.Γ.Ν.Α. "Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ" Υψηλάντου 45 - 47

Εθνικό Κέντρο Αναφοράς Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενων Νοσημάτων & Aids
Νοσοκομείο Αφρ. & Δερμ. Νοσημάτων "Α. Συγγρός" Ι. Δραγούμη 5
 
Εργαστήριο Υγιεινής & Επιδημιολογίας
Ιατρική Σχολή Παν/μιου Αθηνών Μ. Ασίας 75

Θεσσαλονίκη

Εθνικό Κέντρο Αναφοράς AIDS Βορείου Ελλάδος
Εργαστήριο Μικροβιολογίας - Ιατρικό Τμήμα - Σχολή Επιστημών Υγείας - Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσ/νίκης  Τ.Κ. 540 66 Θεσ/νίκη

Πάτρα

Εθνικό Κέντρο Αναφοράς AIDS Νοτιοδυτικής Ελλάδος
Περ/κό Γενικό Νοσ/μείο Πατρών "Αγ. Ανδρέας" Τσερτίδου 1

Κρήτη

Εθνικό Κέντρο Αναφοράς AIDS Κρήτης
Π.Γ.Ν. Ηρακλείου Κρήτης "Βενιζέλειο - Πανάνειο" Λεωφ. Κνωσσού

Αλεξανδρούπολη

Κέντρο Αναφοράς AIDS Αλεξανδρούπολης Λεωφ. Μάκρης 29
 
 τις πληροφορίες τις βρήκα στο περιοδικό 10% το οποίο περιέχει πολλά χρήσιμα άρθρα και το σαητ του είναι αυτό http://www.10percent.gr

  Δεύτερον αφού βρούμε το νοσοκομείο που αντιστοιχεί στην περιοχή μας πάμε και ψάχνουμε για περισσότερες πληροφορίες για ωράριο λειτουργίας, όροι και για το αν υπάρχουν ραντεβού ή όχι. Όταν πάμε το νοσοκομείο και δεν ξέρουμε ακριβώς το που είναι το μέρος όπου γίνονται οι εξετάσεις πάμε στην αιμοδοσία και ρωτάμε όπου είναι πιθανότερο να ξέρουν για αυτό το πρόγραμμα από ότι στο ιολογικό. Αν μας πούνε για παθολόγο και βιβλιάριο, απλά ξαναρωτάμε γιατί δεν μας λένε την πληροφορία που θέλουμε. Αν παρ'όλα αυτά δεν βγάλετε άκρη ούτε εκεί πηγαίντε στο ιολογικό και ρωτήστε που είναι ο υπεύθυνος για τον ιο hiv και εκείνος θα σας παραπέμψει εκεί. Συνήθως για να γίνουν αυτές οι εξετάσεις θα πρέπει να κάνετε μια μικρή γραφειοκρατική διαδικασία την οποία όμως θα την ξεκινήσετε μόνο και εφόσον σας δώσει οδηγίες ο υπεύθυνος για τις εξετάσεις hiv. Με τις εξετάσεις θα σας δώσουν ένα χαρτάκι το οποίο θα έχει τα στοιχεία σας και ότι κάνατε εξετάσεις αιματολογικές (δεν διευκρινίζει το λόγο των εξετάσεων) και το οποίο θα χρησιμοποιήσετε για να πάρετε τις εξετάσεις. Τα αποτελέσματα βγαίνουν σε μία εβδομάσα, ωστόσο σε περίπτωση δυσκολίας μπορείτε να έρθετε σε συνεννόηση με τον γιατρό για το αν μπορείτε να πάτε μία μέρα νωρίτερα.
  Είναι φυσιολογικό κατά τη διάρκεια αλλά και στη διάρκεια αναμονής των αποτελεσμάτων να υπάρχει ένας εκνευρισμός/άγχος ακόμα και αν οι εξετάσεις γίνονται για καθαρα προληπτικούς λόγους. Σε αυτή την περίπτωση πιστεύω ότι είναι πολύ χρήσιμο να πατε μαζί με ένα έμπιστο πρόσωπο ή έστω να κρατάτε τηλεφωνική επαφή. Πέρα απο το ψυχολογικό κομμάτι μπορεί να σας βοηθήσει πρακτικά ειδικά αν έχει πρόσβαση στο ίντερνετ.
  Θα ήθελα να κλείσω λέγοντας το πόσο σημαντικό αυτές οι εξετάσεις αλλά και γενικότερα οι εξετάσεις ΣΜΝ είναι να γίνουν ρουτίνας για μας τουλάχιστον μία φορά το χρόνο. Γιατί είναι άλλο να αντιμετωπίζεις κάτι πρωτόγνωρο σε δύσκολες συνθήκες από ότι να αντιμετωπίσεις κάτι με ενέργειες με τις οποίες έχεις εξοικιωθεί

Η συμμετοχή μου στο λογοτεχνικό σάββατο(Έτσι όσο και τόσο διαφορετικά

   Η ζωή της πολλές φορές περναει άχρωμα. Ξυπνάει το πρωί ,αν βέβαια μπορείς να το πεις  με τα δεδομένα ενός κανονικού ανθρώπου πρωι. Κοντοστέκεται λίγο μη και θυμηθεί κανένα μέρος από το όνειρο. Μπα μάταιος κόπος. Ντύνεται γρήγορα και άτσαλα για να κάνει σύντομα. Άλλωστε κανείς δε θα προσέξει τη διαφορά, είχε πει τις προάλλες στη γειτόνισα.Βγαίνει στο χολ και πέφτει πάνω σε κάποια φωτογραφία ενός μοντέλου σε ένα περιοδικό που θα είχε ξεχάσει μάλλον η αφηρημένη κόρη
  -Τι άθλιο γούστο που έχουνε οι σχεδιαστές αυτές τις μέρες. Εγώ θα ήμουν σίγουρα πολύ καλύτερή τους. Μη βλέπεις εμέα τώρα έτσι.Κάποτε ντυνόμουν πιο προσεγμένα, πιο ονειρικά. Δε χόρταινα να κοιτάζομαι στον καθρέφτη φτιάχνοντας κάποια ατέλεια. Δεν έκανα τίποτα αν πρώτα δεν σιγουρέψω πρώτα ότι είμαι έτοιμη για να νιώθω καλά. Θυμάμαι που έπαιρνα απο τα μαγαζιά απλά φορεματάκια που ήταν φτηνά. Και καθόμουνα με τις ώρες στο ανήλιο υπογειάκι που χρησιμοποιούσα σαν εργαστήριο σχεδιάζοντας ανάμεσα σε αξεσουάρ, βαφή και εφημερίδες. Μετά  μόνο απλά δεν έμεναν αφού τα πήγαινα στο σπίτι. Τα ανανέωνα, από βαρετά τυποποιημένα σε αλλιώτικα. Άλλες εποχές τότε. Τώρα είμαι ευχαριστημένη και έτσι. Αρκεί να τα τελειώνω όλα. Να τα προλαβαίνω δουλειές και γκρίνια.
   Στρώνει πρωινό. Τρώει μόνη γρήγορα και ετοιμάζει το σίδερο. Ξυπνάνε οι υπόλοιποι. Τρώνε, χαιρετάνε και αμέσως αμέσως φεύγουνε. Κλείνει η πόρτα. Είναι μόνη

  Περάσανε οι ώρες. Σχεδόν μεσημεριασε.
  -Ουφ ησυχία.Και δεν έχω κάτι να κάνω. Είμαι και μόνη μου. Για να ανοίξω την τηλεόραση

Και πιάνει το τηλεκοντρόλ πάνω από το υπερφορτωμένο πιάνο από διάφορα διακοσμητικά που υπάρχουν και στα άλλα σπίτια και απλά δικαιολογούν την παρουσία τους με το να γεμίζουν το χώρο, που ειλικρινά αν η σημασία τους για τον ιδιοκτήτη μετριόταν σε καθάρισμα θα έπρεπε να μείνουν για πάντα μέσα σε ιστούς και σκόνες. Κάθεται στον καναπέ. Ανοίγει την τηλεόραση και έπαιζε ένα τραγούδι σε μουσικό κανάλι.
 - Πάλι τα παιδιά ακούνε σαχλαμάρες. Αλλά τι να πεις, τελικά εμείς ζούσαμε πολύ καλύτερα. Είχαμε και παιδεία από το σπίτι μας μέχρι και το σχολείο. Να θυμάμαι μικρή, παιδάκι πράγμα, που πρωτοπήγα στο ωδείο. 13χρόνια έκατσα. Το αγάπησα όσο τίποτα άλλο εκείνη την εποχή. Όταν έπαιζα και ήξερα καλά τις νότες, έκλεινα τα μάτια. Το σπίτι γινότανε μια μεγάλη μουσική σκηνή με μένα στο κέντρο. Χαχαχα, τι θυμήθηκα τώρα. Σκεφτόμουν σε ποιο σημείο να κάνω παραλλαγές να βάλω άλλες νότες σε κάποια σημεία να κόψω κάποιες και να επιταχύνω άλλες ώστε να ακουστεί κάτι το πρωτόγονο και νέο. Κάτι που σίγουρα ακόμα και οι έμπειροι μουσικοί θα είχανε να πούνε πως σαν και τούτο άλλο δεν έχουν ξανακούσει. Ναι το αγαπούσα το πιάνο. Με έκανε να νιώθω ανεξάρτητη και τόσο όμορφη. Αυτά είναι μουσική. Όχι τα νεανικά σουξεδάκια που άλλοτε είναι και αύριο έχουν ξεχαστεί απο χθες.Μα να ήρθανε
  Πράγματι ήρθανε. Καθίσανε φάγανε ανάμεσα σε κάποια αραιά μουρμουρητά που άλλα ήταν για ευχαρίστηση και άλλα ήταν μια προσπάθεια αποτυχημένη για να πούνε τα νέα τους. Και έφυγε ο καθένας αλλού στο δωμάτιό του μόνος του. Μόνο εκείνη κάθισε λίγο στο τραπέζι σκεπτική με το τσιγάρο

  Οι ώρες όπως και τα πάντα κυλάγανε. Και γρήγορα μάλιστα στο μυαλό της. Ήταν αργά το απόγευμα πια από μεσημέρι. Ο ουρανός στεκότανε βαμμένος κόκκινος στο αίμα από τη φθορά της συνήθειας στα μάτια της. Δεν είχε νόημα να δοκιμάσει κάτι καινούργιο γιατί  τίποτα δεν άλλαζε. Και τα όνειρα τα έδιωξε για ένα στεφάνι.Η αλήθεια ήταν τα φανταζόταν αλλιώς. Αλλά ας είναι. Τα παιδιά της θα ζούσανε θαμμένα με επιτάφιο τα απραγματοποίητα όνειρά της.Έσβησε το τσιγάρο της και αποχώρησε

  Βράδιασε πια.Ε χειμώνας είναι δε θέλει και πολύ.Έπλενε τα πιάτα μετά το δείπνο και εκείνος ήταν στην τηλεόραση μισογδυμένος, απαχαυνωμένος και κουρασμένος απο τη δουλειά. Αφηρημένη κοίταζε από το παράθυρο της κουζίνας απ' έξω. Μια συκιά ήταν φυτεμένη, απο το λίγο πράσινο που είχε μείνει σε αυτή την πόλη.
 -Όχι ότι την έζησα αυτή την πόλη και ποτέ μου για να ξέρω και το πριν. Αλλά να κάτω από μια τέτοια συκιά στον κήπο μας λίγο πιο εξω απο τη μικρή μας πόλη ξάπλωνα τα βράδια, όταν ο καιρός το επέτρεπε.Και τα μαλλιά μου τα χαιδευε ο αέρας κρατώντας το με τις ρίζες του. για να με φιλήσει υγρά. Έτσι όμορφα περνάγανε τα βράδια μου. Τώρα...τώρα είναι απελπιστικά βαρετά. Τώρα τα αφήνει να περνάνε έτσι.

Έτσι, όσο και τόσο διαφορετικά μεταμορφώθηκε η ζωή της. Ίσως το μυαλό της να ήθελε να πιστεύει ότι ήταν ποσοτικά, το σπίτι, το πιάνο, τα ρούχα. Αλλά η πραγματικότητα ήτανε άλλη. Πιο πιθανό νομίζω να έφταιγε η αδιαφορία της και η αίσθηση τακτοποίησης. Είμαι σίγουρος ότι αυτή η σκέψη πέρασε από το μυαλό της τότε κοιτάζωντας το είδωλο της απο την ανάκλαση στο παράθυρο. Έτρεξε γρήγορα στο υπνοδωμάτιό της. Τυλίχτηκε με ένα διάφανο σεντόνι με τρόπο που μόνο αν περνάγε από το κατώφλι μας ένας αρχαίος μύστης σχετικός κάποιας απόκρυφης τελετουργίας θα μπορούσε να μας αναπαραστήσει με ακρίβεια. Περπάταγε αργά, αποφασισμένα και ανοίκεια προς το μπαλκόνι. Έπιασε το πόμολο και απαλά άνοιξε, λες και απλά το διέταξε.

Είδε τον ουρανό να απλώνεται απέραντος μπροστά της και για μια στιγμή θάρρησε πως είδε κάποιες φιγούρες να πετάνε εκεί ψηλά. Σταθηκε ψηλή στο μπαλκόνι και ρούφηξε δυνατά κάθε λεπτομέρεια ονείρου που κάνανε εκείνη τη στιγμή πολλοί στα κρεβάτια τους. Ναι ο κόσμος μας ανήκει όταν κοιμόμαστε, πιστεύουμε. Είναι ίσως από τις λίγες στιγμές που είμαστε πραγματικά ελεύθεροι και δυνατοί να κάνουμε όσα θέλουμε και φοβόμαστε ταυτόχρονα. Έτσι με αυτό το θάρρος, έκανε ένα βήμα μπροστά, προβάλλοντας το αριστερό πόδι. Ύψωσε το χέρι παίρνοντας βαθιά φωνή και είπε μέσα στη νύχτα

-Κάτω η ζωή που μας γίνεται ξένη.

 -- Ησυχία κοιμόμαστε

Ναι ησυχία. Αυτή η πόλη κοιμάται. Κοιμάται